ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

GUY MANNING - Charlestown (2010)

Zo 'progrockte' hij nog nooit ...

... de Britse Guy Manning. Want dat kan op 'Charlestown', zijn elfde album, worden vastgesteld. Er waren altijd al relaties met deze muziek- stroming, niet in de laatste plaats door zijn samenwerking met Andy Tillison's Parallel or 90 Degrees en zijn deelname aan The Tangent. Maar grosso modo maakte Manning rock met een folkrandje (of andersom), al wandelde hij met zijn laatsteling 'Number Ten' al op het progpad.
De zang van Manning moet je liggen. Ik maakte ooit al de vergelijking met Peter Hammill en zo'n stem en dictie vind je geweldig of vind je niks. Dat geldt ook voor Manning die overigens ook zijn mannetje staat op keyboards en gitaar.
De zes tracks op'Charlestown' zijn allen sterk en zullen vooral de adepten van Gentle Giant, Jethro Tull en VDGG aanspreken. De openings- en titel- track is voer voor progfans want deze klokt maar liefst 35 minuten! Toch vind ik dat Manning zich enigszins vertilt aan deze lengte. De vele over- gangen maken het fragmentarisch en zelfs meerdere luisterbeurten ont- hullen slechts tergend langzaam de coherentie. Maar er wordt geweldig gemusiceerd en de diverse onderdelen zijn goed genoeg om ervan te genieten. Ook 'The Man in the Mirror' spreekt mij zeer aan en 'Finale' is met recht een finale want daar komen de thema's van het album allemaal, in gemodificeerde vorm, nog eens voorbij.
Guy Manning heeft laten weten dat hij er nog is. En hoe. Het in een schitterende door Manning zelf ontworpen hoes gestoken 'Charlestown' behoort, naast 'The View from my Window' uit 2003, tot het beste uit zijn catalogus. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 47)