ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

TIMOTHY PURE - Blood of the Berry (1997)

Met een indrukwekkend album ...

... maakte, alweer twaalf jaar geleden, de uit Atlanta afkomstige band Timothy Pure zijn opwachting in het progressieve circuit. Daarna had men in 1999 nog een eruptie met het prima 'Island of the Misfit Toys' en daarna stilte, absolute radiostilte. Al laat de MySpace-site (de officiële site is morsdood) van de band zien dat men voorzichtig bezig is met nieuwe demo's ...
Heel jammer die stilte want wat een bijzondere band is dit. Met haar cu- rieuze mix van eigenheid, Floyd, het geluid van David Gilmour en toch ook die typische Country-snik in de gitaarpartijen. En niet te vergeten de prach- tige zangpartijen van Matthew Still en de vocale arrangementen die je op deze wijze niet vaak tegenkomt bij progressieve bands.
Nu had ik 'Blood of the Berry' een jaar of twee niet beluisterd. Ik had zo'n diffuus gevoel dat ik het album ooit ergens halverwege wat weg vond zak- ken. En dan ga je weer eens luisteren en dan val je van de ene verbazing in de andere. Wegzakken? Hoezo? Want na de briljante songserie 'Thie- ves', 'The Aberration', 'Blood of the Berry' en 'Private Hedge' volgt, na een vreemde eend in de bijt ('Slide'), weer zo'n mooie serie met 'The After- glow', 'The Interim', 'Without Words', 'Ornament' en mijn absolute favo- riet 'Magdalena Hell'. En is het dan klaar .. nee hoor gewoon nog vier uit- muntende tracks.
Het heeft ook wel iets om twee hoogstaande albums af te leveren en dan gewoon obscuur en stilletjes van het strijdtoneel te verdwijnen. De luiste- raars in verwarring achterlatend. Ik zou toch een beroep willen doen op de band: doorgaan met die demo's en een derde album maken! Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 23)