ProgLog AFTERglow

Chris Wood - Vulcan (1974/2008)
Label: Esoteric Recordings
Bandite: www.lunarmusic.co.uk
Duur: 56:15
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Waardering: (uit max. 5 JoJo's)

Chris Wood, de saxofonist en fluistist van de legendarische band Traffic en ooit meespelend op het in 1968 verschenen 'Electric Ladyland' van Jimi Hendrix, heeft mij altijd geïntrigeerd. Niet alleen door zijn prachtige, mystieke, pastorale, bijna etherische en soms ook huiveringwekkende spel maar ook door zijn tragiek. Zijn vroege dood in 1983, aan de gevolgen van longontsteking en een leverziekte, tijdens de opnames van dit solo-album 'Vulcan', zal aan mijn interesse voor hem hebben bijgedragen. Maar ook zijn oogopslag, die lijkt aan te geven "ik ben er wel maar toch ook weer niet", en zijn altijd wat afzijdige positie op die prachtige (hoes)foto's van Traffic.
Het blijkt er van jongs af aan in te hebben gezeten bij Wood. Toen al had hij diepe interesse voor spookhuizen, voor dingen die je niet kan zien maar er wel zijn, voor de vele legendes en mysterieuze verhalen die in Engeland de ronde doen en voor de impact van het vaak wat geheimzinnige land- schap aldaar. Het verhaal gaat dan ook dat hij model stond voor het Traffic- album 'Mr. Fantasy'.
Deze andere en vaak sombere kijk op de werkelijkheid heeft hij naar mijn mening nooit afgelegd. Niet tijdens de hectische Traffic-periode en ook niet tijdens de stuurloze tijd daarna waarin hij, zonder het houvast van een band, zich leek te verliezen in die andere wereld. De drugs en alcohol die hij gebruikte zullen hem daarbij 'geholpen' hebben. Als ook zijn teleurstel- ling over de teloorgang van zijn houvast - Traffic - en zijn verbazing over het feit dat zijn vrienden Steve Winwood en Jim Capaldi hem nadien in de steek lieten bij het afmaken van dit solo-project. Zij hadden dat immers beloofd ...
In ieder geval, het afmaken van 'Vulcan' werd wreed doorkruist door zijn dood. En het album had al veel eerder af kunnen zijn als Wood niet steeds op cruciale momenten, bijvoorbeeld in zijn samenwerking met gitarist Pete Bonas (ex Brand X) en later met toetsenist Phil Ramacon, om onver- klaarbare redenen de samenwerking verbrak; of niet eens verbrak maar niets meer van zich liet horen. Hoe dan ook, door het feit dat zijn zus Stephanie Wood de tapes al die jaren goed heeft bewaard en Esoteric Recordings de beslissing nam ermee aan de slag te gaan, ligt 'Vulcan' vijfentwintig jaar nadien posthuum voor mij.
En ik ben er blij mee. Waarom? Omdat het album laat horen dat Wood zeer belangrijk was voor het Traffic-geluid, ik weer binnen nieuwe tracks kan genieten van Wood's karakteristieke fluit- en saxspel waarin altijd die 'snik' verborgen zit, omdat de composities en de uitvoering goed zijn en vooral de atmosfeer mij terug doet denken aan de hoogtijdagen van de jaren 70 en van Traffic.
Het prachtige 'Moonchild Vulcan' dat zo op 'When the Eagle Flies' van Traffic had gekund, er vlak voor tijd werd afgehaald maar als goedmakertje naar Wood wel af en toe live werd gespeeld, opent het werkstuk. Een van die live-uitvoeringen is hier als bonus opgenomen. En hetzelfde geldt voor de tien minuten 'See No Man Girl', tien hallucinerende minuten vergelijkbaar met mijn favoriete Traffic-track 'The Low Spark of High Healed Boys'. En wat te denken van het dramatische 'Barbed Wire', zowel in een akoesti- sche- als in een banduitvoering in de tracklist, het mooie en ingeto- gen 'Letter One' en het jazzy 'Sullen Moon'.
De her en der toegevoegde Caraibische en reggae-invloeden verbazen mij echter wel. Ik ervaar dat als vrolijke muziek, muziek hoort niet vrolijk te zijn en het past ook niet bij Wood's levenshouding. Het zal de invloed van Wailer's drummer Tyrone Downie wel zijn. Voor mij had het echter niet gehoeven.
Zoals ik al zei, ik ben blij met de uiteindelijke release van 'Vulcan' en waardeer het album met vier JoJo's d.w.z. 'uitstekend', al realiseer ik mij dat in de score een vertekening zit door het jeugdsentiment en mijn zwak voor Chris Wood en voor zijn kwetsbaarheid en aandoenlijkheid. Het zij zo.
Harry 'JoJo' de Vries (03-2009)
Bezetting:
Chris Wood - flute, saxes, keyboards
Pete Bonas - guitars
Steve Winwood - additional piano
Phil Ramacon - keyboards
Tyrone Downie - keyboards
Jim Capaldi - drums
Jorge Spiteri - guitars

Discografie:
Vulcan (1974/2008)