ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

RICK WAKEMAN - Journey t/t Centre o/t Earth (1974)

Een gemakkelijk doelwit ...

... voor kritici van symfonische rock, dit tweede solo-album van de toen- malige Yes-toetsenist Rick Wakeman. Het heeft alles dat de afkeer van het genre bij velen opriep: bombastisch, pompeus, theatraal, overdreven, een ster in een glittercape temidden van een groot orkest en dito koor, een onrealistisch conceptverhaal. En eerlijk gezegd, als ik het vrouwen- koor "crocodile teeth, lizard's head" hoor zingen bij het gevecht tussen de prehistorische monsters diep in de krochten der Aarde, dan beluister ik dat met gekromde tenen. En dan die dominante Mini-Moog die boven het orkest uitkomt ... en de solozangers ...
Maar de muziek, een verbeelding van Jules Verne's gelijknamige roman uit 1864, kent toch ook mooie momenten. Vooral op de rustiger A-kant. Daar weten keyboards, orkest en koor een sfeer op te roepen waarbij het heerlijk wegdromen is bij de avonturen van professor Lidenbrock, die via een IJslandse vulkaankrater afdaalt richting het middelpunt der Aarde.
Wakeman heeft mogelijk troost gevonden in de fantasieën van Jules Verne tijdens zijn worsteling gedurende de 'Tales of Topographic Oceans' periode (zie WeekCD 2008-2). En mooi voor hem: op de dag dat hij het verzoek tot deelname aan de repetities van Yes voor 'Relayer' definitief afwees, kreeg hij een telefoontje van A&M met de mededeling dat 'Journey' de eerste plaats op de hitlijst had bereikt. Peter Swart (wat een week 49)