ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

H - Ice Cream Genius (1997)

Hogarth's stem gaat er niet op vooruit ...

... althans als ik naar de nieuwe Marillion dubbelaar luister, een album dat overigens vele malen beter lijkt te zijn dan zijn voorganger maar daarover later meer op ProgLog AFTERglow. Hogarth heeft geen stembereik; hij schiet wel van laag naar hoog maar er zit geen kracht achter en zijn stem heeft geen diepte. Als ik naar 'Ice Cream Genius' luister dan zat er tien jaar terug toch meer power in de vocalen van Hogarth.
Deze solo-escapade van Hogarth is ooit wat aan de aandacht ontsnapt en werd enigszins schamper ontvangen. Onterecht, want het album bevat een aantal ijzersterke composities zoals 'The Evening Shadows' en 'The Deep Water' en alles wordt technisch zeer goed uitgevoerd. Maar wat wil je ook met gastbijdragen van Richard Barbieri, Steve Jansen en Clem Burke om er maar een paar te noemen.
Ik herinner mij nog dat de kritiek was dat het gebodene te ver af stond van wat Marillion deed - maar ja je maakt tenslotte niet voor niets een solo-album - en teveel in de richting van een Indie-sound ging. Gek genoeg is Hogarth's band Marillion uiteindelijk ook in die richting terechtgekomen. Zou Hogarth's invloed dan zo groot zijn? Hoe dan ook 'Ice Cream Genius' was en is een prima album dat ik graag draai. En of dat met Marillion's nieuweling 'Happiness is the Road' ook zo zal zijn ... ik vermoed van wel. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 45)