ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

ALQUIN - NCWF (1975) + Live Zoetermeer (2008)

Het was weer prachtig ...

... het concert dat Alquin onlangs in de Boerderij gaf. Collega Henk Ver- meulen haakte tijdens Symforce af na een onbekend nummer, maar hij had natuurlijk gewoon moeten blijven staan. De huidige setlist bevat maar twee écht nieuwe songs, het beste van 'Blue Planet' heeft al een vaste plek in het repertoire gevonden. Voor de rest was het puur genieten van vakmanschap en spelvreugde.
De toppers van 'Nobody Can Wait Forever', Alquin's derde album uit de glorietijd, deden het deze avond erg goed. Tijdens het geweldige 'Re- volution's Eve' ontspon zich een spannend duel tussen gitarist Ferdinand Bakker en toetsenist Dick Franssen, waarbij laatstgenoemde liet zien dat het neerleggen en minutenlang vasthouden van één Hammond-akkoord een hels karwei kan zijn, waarbij het uiterste van mens en machine gevraagd wordt.
'Nobody Can Wait Forever' leverde Alquin de enige hitsingle op en we zongen het refrein van 'Wheelchair Groupie' natuurlijk allemaal mee. De dames tijdens hun toerbeurt zachtjes en bedeesd, maar toen de 'jongens' los mochten trilde de Boerderij op zijn grondvesten. 'Nobody Can Wait Forever' was ook de plaat waarop zanger Michel van Dijk zijn opwachting maakte met de legendarische woorden 'Wake me up, turn me down'. Ik heb Van Dijk enkele jaren geleden mogen aanschouwen bij het reünieconcert in Delft, en als er iemand is die opgeleefd is door Alquin's herrijzenis dan is het Michel wel.
'Nobody Can Wait Forever' heb ik tijdens de release in 1975 met gemengde gevoelens ontvangen. Een ijzersterke progrockplaat, met een meer toegankelijke aanpak dan we kenden van voorgangers 'Marks' en het magistrale 'The Mountain Queen' (zie WeekCD 2006-46). Maar ... het betekende wel het afscheid van de jonge, talentvolle drummer Paul Weststrate. Een veelbelovende carrière werd gebroken door de militaire dienstplicht. Wat vond ik dát onrechtvaardig! Job Tarenskeen verhuisde na het album naar de drumkit en heeft die plek niet meer afgestaan. En zal dat, gezien zijn enthousiasme en stuwende functie in de band, nimmer doen. Peter Swart (wat een week 37)