ProgLog AFTERglow

Puppet Show - The Tale of Woe (2006)

Label: Progrock Records
Bandsite: www.puppetshow.com
Duur: 60:04
Reviewer: Arjan Bom
Waardering: (uit max. 5 JoJo's)

Het is iedere keer weer een aangename bezigheid. Lekker spitten in de bak 'nieuw binnengekomen' van de symfoafdeling. Soms omdat er een nieuwe cd van een bekende band op uitkomen staat maar ook om een totaal onbekende groep te 'ontdekken'. En zo viel laatst mijn oog op 'The Tale of Woe' van Puppet Show. Tja, waarom laat je de ene onbekende cd voor wat het is en pak je de andere wel uit de bak? Ik vond het in ieder geval wel een aardige hoes, met die middeleeuws aandoende tekening van de bassist van Puppet Show, Craig Polson.
Ik had het idee dat hier een nieuwe band van jonge honden uit Engeland achter moest zitten, die ouderwetse symfo zou maken. Maar bij nadere bestudering bleek dat het ging om een verzameling behoorlijk krasse knarren uit Amerika, die bovendien al een plaat hadden gemaakt. Nu heb ik het onlangs nog gehad over de matige produktiviteit van Matthew Parmenter (Discipline) maar deze heren maken het wat dat betreft wel heel bont. Het eerste album 'Traumatized' kwam al weer tien jaar geleden uit, en nu dus eindelijk de tweede.
De muziek van Puppet Show zit in de hoek van de soms behoorlijk stevige neo-prog. Wel zit er een aantrekkelijke variatie in tussen hardere en rustigere momenten. Afgezien van de zang doet het denken aan groepen als Marillion en IQ. Opener 'Seasons' zet meteen de toon. Een stevig begin, goed keyboardwerk, verrassende wendingen, gewoon een prima start van dit album.
Dan volgt de eerste van de drie epics die op dit album staan, 'The Seven Gentle Spirits'. De groep varieert naar hartelust, ook met de instrumenten. Het houdt de spanning er wel in. Deze typische groeibriljant wordt gevolgd door het matige 'Harold Cain', een simpele rechttoe rechtaan rocksong waarbij de zang af en toe lijkt op die van Derek Shulman (Gentle Giant). Daarna volgt het langste stuk van deze plaat, 'The Past Has Just Begun'. Weer zo'n indrukwekkende compositie vol afwisseling. Maar langzaam maar zeker gaat de zang mij tegen staan. Sean Frazier zingt regelmatig alsof zijn leven er van afhangt. Een beetje meer subtiliteit, zeker tijdens de rustigere momenten, zou niet verkeerd zijn.
Vreemd genoeg is juist de enige, op wat merkwaardig geschreeuw na, instrumentale track 'God's Angry Man', het dieptepunt van dit album. Het is een stuk muziek zonder kop of staart, het gaat nergens over. Jammer. Ik mis in ieder geval de antenne voor dit werk. Gelukkig neemt Puppet Show revanche met slotstuk 'On Second Thought', een prettige finale van 'The Tale of Woe'. Het is misschien wel het sterkste nummer van de plaat. Of is dat toch 'Seven Gentle Spirits'?
Typisch, toen ik deze cd voor het eerst beluisterde was ik heel enthousiast. Na de tweede draaibeurt was ik echter behoorlijk teleur- gesteld. Dat gevoel zou nog een paar keer blijven hangen maar de door- zetter in mij werd beloond. Langzaam maar zeker begonnen de stukjes toch op hun plaats te vallen. De muziek van Puppet Show is dan misschien niet wereldschokkend - de band zal vast niet de volgende progsensatie worden - maar er is wel sprake van een degelijke en bekwame groep, die met 'The Tale of Woe' een aangenaam werkstuk heeft geproduceerd.
Arjan Bom (04-2007)

Bezetting:
Sean Frazier - lead and backing vocals
Chris Ogburn - guitars, backing vocals and noises
Mike Grimes - keyboards and backing vocals
Craig Polson - bass and backing vocals
Chris Mack - drums and percussion

Discografie:
Traumatized (1997)
The Tale of Woe (2006)