ProgLog AFTERglow

Fission Trip – Volume One (2005)

Label: Voiceprint
Bandsite: www.fissiontrip.com
Duur: 57:10
Reviewer: JoJo
Waardering:
(uit max. 5 JoJo’s)

Voiceprint is een prima muzieklabel met voetangels en klemmen in de progressieve rock. En men heeft een nieuwe loot aan de volle boom van Voiceprint laten groeien: Fission Trip. Aardig om te lezen hoe deze band is geformeerd. De twee onbekende Texanen Michael Clay en Ernie Meyers, die art-rock spelen in de undergroundscene van Dallas, trekken de stoute cowboylaarzen aan en bellen Ian Wallace op. U kent hem wel van King Crimson en van The Crimson Jazz Trio (zie onder reviews ‘C’ dBase ProgReviews AFTERglow). Ze vragen Wallace of hij met hen een album op wil nemen. En wat schetst hun verbazing: hij zegt “ja”. Van de schrik bekomen vangt het werk aan en het resultaat ligt voor ons.
Volume One van Fission Trip is een bijzonder en vreemd album geworden waarbij ik het gebodene onder de noemer ‘King Crimson meets The Beatles’ zou willen brengen. Niet zo verwonderlijk als je naast Wallace ook nog Mel Collins en Beatle-liefhebber en Crimsonite Andrew Belew weet te strikken. Maar toch ook weer wèl verwonderlijk omdat het geen alledaagse combinatie van invloeden is. Het album herbergt het geheimzinnige van het progressieve ‘Abbey Road’ gelinkt aan de onvoorspelbaarheid en springerigheid van bijvoorbeeld Crimsons ‘The Power to Believe’, her en der overgoten met toegankelijker refreinen en arrangementen à la de vroege Beatles.
Opener ‘Make It All Up’ is een mooi voorbeeld van de samensmelting van deze invloeden. Een op het oor relatief gemakkelijk refrein en een in aanvang niet al te complex nummer evolueert via een door Belew (?) volledig overstuurde gitaarsolo, die verdwaalt lijkt in Beatleland, uiteindelijk naar een compact progressief geheel. Om die samensmelting en diepgang te kunnen ervaren zijn wel meerdere luisterbeurten nodig. En dat geldt voor het gehele album.
‘Something’s Going On’ geeft associaties met 10CC door de tekstuele ironie over o.a. televisie (“A thousand channels wash your brain, switch it off and start again, new race”) maar ook door de opbouw en (samen)zang. ‘Spectrum’ en ‘Silent Life’ zijn tracks die weer songmatig beginnen en in de goede zin van het woord progressief ontsporen. ‘Master’ vind ik subliem door de nauwkeurige structuur en gelaagdheid, de verrassingen, het rommelende orgel op de achtergrond en een kippenvel trekkend synth-intermezzo.
De hoogtepunten achtervolgen elkaar want ‘Going’ is adembenemend mooi: het door de piano en sax gedomineerde thema en de ingetogen zang nemen mij mee naar hogere sferen. In ‘Santa Maria’ scheurt de sax van Collins heerlijk en hebben we een climax die refereert aan ‘The Devil’s Triangle’ van King Crimson. In ‘The Valley Below’ is het alsof John Lennon zingt in een licht experimentele entourage gesplitst door weer zo’n stemmig synth-interlude. Het engagement zit in de actuele tekst: “Flaunting with pride, earth’s natural laws, temperatures rise, ice-caps thaw, Atlantis dies one more time”. ‘Better Be Right’ sluit prima af en zit in het rustiger vaarwater waar ‘Going’ ook al heerlijk ronddobberde, is aangekleed met prachtig klassiek georiënteerd pianospel van Clay en gaat voor anker bij een jazzy ‘outro’.
Ondanks dat de hoes van ‘Volume One’ perspectief biedt op nog tien ‘Volumes’, vrees ik dat het bij een eenmalige Fission Trip blijft. Dat is vaker het geval bij projecten die min of meer bij toeval tot stand komen. Het album begint en eindigt met handgeklap. Een terecht applaus dat vraagt om in ieder geval één toekomstige toegift.
JoJo (01-2007)

Bezetting:
John Billings – bass guitar
Michael Clay – piano, keys, guitar
Mel Collins – alto and tenor saxophones, flutes, bass clarinet
Ernie Meyers – lead and backing vocals, guitar
Ian Wallace – lead & backing vocals, acoustic & electric drums, percussion, keys
with:
Adrian Belew – lead guitar
Margie Pomeroy – backing vocals
Hagi Wallace – backing vocals

Discografie
Volume One (2005)