ProgLog AFTERglow

White Willow - Signal to Noise (2006)

Label: The Laser’s Edge
Bandsite: www.whitewillow.net
Duur: 51:32
Reviewer: JoJoWaardering:
(uit max. 5 JoJo's)
Jacob Holm-Lupo, de ongekroonde koning van het land waar de White Willow groeit, houdt niet van stilstand. Stilstand is achteruitgang en dat is contrair aan progrock, zo is zijn devies. Progressie staat dan ook logischerwijze hoog in zijn Noorse vaandel. Maakte voorloper ‘Storm Season’ al een slag naar voren, ‘Signal to Noise’ zet deze beweging voort. Verandering niet alleen in de bezetting, Trude Eidtang verving zangeres Sylvia Erichsen en tweede gitarist Johannes Saebøe verliet de band, maar vooral in de muziek. Toegankelijker, populairder zoals u wilt. Al zijn dat maar relatieve begrippen die opgaan voor de geharde luisteraar naar prog en symfo en voor degene die de ontwikkeling van White Willow van het begin af aan heeft gevolgd. Voor de op dit punt onbeschreven luisteraar zal de muziek nog steeds complex klinken en ver afstaan van popmuziek. Toch gaat het die kant op. White Willow maakt wat dat betreft een soortgelijke ontwikkeling door als Paatos en er lijken zelfs wat compositorische parallellen door te schemeren door songstructuur en ook door de stem van de nieuwe zangeres die wat wegheeft van Paatos’ Netterhalm maar veel krachtiger is. Wat gebleven is zijn de invloeden vanuit de folk en natuurlijk het machtige gebruik van de mellotron, al is dat laatste helaas beperkt gebleven tot een enkele solo en een ondersteunende partij hier en daar. Door de relatieve toegankelijkheid is de mystiek wat op de achtergrond geraakt en dat vind ik jammer want dat was een voornaam stijlkenmerk van deze band.
Het album telt eenenvijftig minuten – een overzichtelijke LP-lengte – en is grofweg in te delen in drie soorten composities. De eerste categorie bevat de gememoreerde relatief toegankelijker tracks. ‘Joyride’ vormt daarvan een onderdeel en is wat mij betreft een zwakker nummer door zijn eendimensionale opbouw en het ‘lullige’ refreintje. ‘The Dark Road’ en ‘Dusk City’ – The Gathering komt hierin voorbij – scoren beduidend hoger door een betere balans tussen pop- en progelementen.
De drie instrumentale tracks vormen prima intermezzi tussen de twee overige soorten composities. Er wordt sterk gemusiceerd en ik vermoed zelfs geïmproviseerd, al klinkt ‘Chrome Dawn’ wat geforceerd. De laatste categorie bevat composities waarin de echo’s van het ‘oude’ White Willow’ doorklinken. Opener ‘Night Surf’ is daarvan een pregnant voorbeeld: donkere sfeer, repeterend gitaarthema, een op de achtergrond zoemende mellotron en een climax medio de track. In ‘Splinters’ zijn zelfs wat symforelikwieën te ontwaren en de track kent verwijzingen naar IQ terwijl Eidtang hier klinkt als een ‘nussende’ Sandy Denny. Het negen minuten durende gedragen, afwisselende en sterk opgebouwde ‘The Lingering’, refereert nog het meest aan het vroege geluid en bevat knallende gitaarsolo’s met veel echo en sustain en een vette solo op de ouwe getrouwe Moog. Heerlijk.
‘Signal to Noise’ vormt een nieuwe episode in het leven van White Willow. Wat ik echter mis, is de mysterieuze en bijna religieuze zetting waarin het meesterwerk en debuut ‘Ignis Fatuus’ stond en dat ook nog ‘Ex Tenebris’ sierde. Als die sfeer ook op dit nieuwe album te vinden zou zijn geweest, dan was de maximale score zeker behaald. De beweging voorwaarts valt echter te prijzen. Bands die blijven hangen in hun ontwikkeling vallen vaak uiteen of verworden tot een karikatuur van zichzelf. Daar is bij White Willow met het in een intrigerende hoes gestoken ‘Signal to Noise’ geen sprake van. Daar zorgt Jacob-Holm Lupo wel voor.JoJo (10-2006)

Bezetting:
Trude Eidtang – vocals
Lars Fredrik Frøislie – keyboards, electronics
Jacob Holm-Lupo – guitars
Ketil Vestrum Einarsen – woodwinds
Marthe Berger Walthinsen – bass guitar
Aage Moltke Schou – drums, percussion
Discografie:Ignis Fatuus (1995)
Ex Tenebris (1998)
Sacrament (2000)
Storm Season (2004)
Signal to Noise (2006)