ProgLog AFTERglow

Beardfish – The Sane Day (2005)

Label: Bear
Bandsite: www.beardfish.argh.se
Duur: 56:14 + 55:52
Reviewer: JoJo
Waardering:
(max. score JoJo's)

Mike is verlaten door zijn vriendin. Deze voor hem traumatische gebeurtenis brengt hem tot de dramatische keuze zoveel mogelijk in het donker te leven. In het daglicht leven immers de mensen die hij veracht. De donkerte dan wel de somberheid nemen hem terug naar zijn kinderjaren en de belevenissen die hij in die heldere tijd had. Hij gaat op reis door zijn eigen historie maar komt ook op plaatsen die hij niet kent maar die blijkbaar wel in zijn geheugen zijn opgeslagen. Zo bereikt hij het sluimerende stadje Gooberville waar een deel van de mensen rondloopt met hoofden gelijk de kop van een zeeleeuw. Hij ontmoet ook een ‘normaal’ mens’, Dwight, die hem weer aan het denken zet: ‘Life without joy is nothing’ geeft hij Mike mee. En zo is het, vindt ook hij. Want zonder plezier is het immers overal hetzelfde - een baan vinden, veel geld verdienen, er niet van genieten maar het op de bank zetten en dan vunzig rijk sterven op een bed van rozen - oftewel ‘The Sane Day of our Modern Age’. Bouw dan liever een piramide voor jezelf en begraaf je erin. En dat gegeven vormt met de track ‘The Reason of Constructing and/or Building a Pyramid’ het einde van dit fantastische conceptalbum.
Een conceptalbum. Het lijkt een wat in het ongerede geraakte stijlfiguur te zijn geworden in notabene het muzieksegment dat conceptuele muziek min of meer heeft bedacht. De Zweedse band Beardfish heeft het gelukkig weer omarmd en het verhaal neergezet op een dubbelalbum. En hoe. Het is zo’n album waarbij je denkt “jammer dat ik moet gaan slapen, het is morgen het eerste wat ik weer opzet”. Slapen als hinderlijke onderbreking van muziek beluisteren. Beardfish maakt een soort progfusion waarbij Frank Zappa, Isildur’s Bane, Parallel or 90 Degrees, Gentle Giant en Canterbury-invloed in de blender zijn gegooid met toevoeging van de typische Scandinavische ingrediënten die we kennen van bands als The Flower Kings, het vroege Kaipa en Landberk. De band voegt er ‘last but not least’ nog een dosis humor, satire en agressie aan toe. Uitschieters vormen het twaalf minuten durende ‘A Love Story’. Een zeer smaakvol, gevarieerd en verrassingsvol nummer dat de aanleiding voor het verhaal verbeeldt. En ook ‘The Gooberville Ballroom Dancer’ mag er zijn en doet mij denken aan ‘Billy the Mountain’ van Zappa & The Mothers of Invention. Met de hoge stemmetjes komen zelfs Howard Kaylan en Mark Vollman (Flo & Eddie) voorbij en het geheel is gelardeerd met die voor Zappa typische gesproken tekstflarden. Of wat te denken van de ‘distorted’ gitaarsolo, waar Zappa ook al patent op had, in het geweldige ‘Mystique of the Beauty Queen’. ‘Blue Moon’ geeft aan dat ook prog singlepotentie kan hebben. En zo gaat het maar door. Achttien tracks lang. Allen even sterk.
Beardfish heeft met ‘The Sane Day’ haar meesterbrevet van vermogen afgegeven. Ik hoop dat men dit hoge niveau vast kan houden in de toekomst. Ik ga vanavond niet slapen. Want dat zou een vervelende inbreuk vormen op het luisteren ….. Ik ga helemaal niet meer slapen want dan kan ik net zo goed in een piramide gaan liggen.
JoJo (10-2006)

Bezetting:
Rikard Sjöblom – vocals, left speaker guitar, organ, keyboards, synthesizers, percussion
David Zackrisson – right speaker guitar, synthesizer, vocals, live sfx
Robert Hansen – bass, guitar, vocals
Magnus Östgren – drums

Discografie:
The Sane Day (2005)