ProgLog AFTERglow

Renaissance - Grandine il Vento (2013)

Label: Symphonic Rock Recordings
Bandsite: http://renaissancetouring.com/
Running Time: 53:55
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 JoJo's)


Renaissance' nieuweling 'Grandine il Vento' is, uiteraard, een eerbetoon aan haar gitarist en belangrijkste componist Michael Dunford. Na de opnames vloog hij van Amerika naar de UK, zat te eten met zijn gezin en kreeg een fatale hersenbloeding. Die nacht, in november 2012, overleed hij. Niet alleen voor zijn gezin maar ook voor Annie Haslam c.s. een drama. Ook zakelijk, er stond een toernee gepland. Daar heeft men een vervanger voor gevonden. Voor de uitzonderlijke compositorische kwaliteiten van Dunford zal dat niet mogelijk zijn. De release van dit prachtige album - alle acht tracks van Dunford's hand en alle teksten van Haslam - heeft hij dus niet meer meegemaakt.
Als er één band is die symfo volgens de definitie maakt is het wel Renaissance: op principes uit de klassieke muziek en vooral de klassieke symfonieën gebaseerde rock. Met een uniek geluid. Ik ken geen andere band die dit ook maar enigszins benadert. Natuurlijk door de engelachtige stem van Haslam maar zeker ook door het unieke pianospel van de lang geleden vertrokken John Tout. De huidige toetsenist Rave Tesar weet deze manier van spelen sterk te copiëren waardoor het unieke bandgeluid geconserveerd wordt.
Natuurlijk zitten er rafeltjes op de stem van Haslam. De hele hoge tonen zal ze waarschijnlijk, zeker live, niet meer bereiken. Dat is onvermijdelijk met het ouder worden. Maar wat er dan overblijft is nog steeds prachtig. In iedere track schittert zij. En dat geldt voor de gehele zeskoppige band, allen klassiek geschoold maar met behoud van virtuositeit en creativiteit, vermeldenswaardig want dat wil op een traditioneel conservatorium weleens verloren gaan.
Het album begint sterk met 'Symphony of Light', ik moest even wennen aan het lastige refrein, maar uiteindelijk ontvouwen de twaalf minuten zich als een typische Renaissance-song met rustige delen, up-tempo stukken en symfonische erupties. Iets wat ook geldt voor afsluiter 'The Mystic and the Muse' dat niet zou hebben misstaan op 'Turn of the Cards' (1974) of mijn persoonlijke favoriet 'Scheherazade' (1975). 'Air of Drama' is in de samenzang wat te zoetsappig terwijl 'Waterfall' dat, hoewel ook ingetogen, juist weer niet is. Het titelnummer is onderscheidend door de melancholische tekst en het in het Italiaans gezongen refrein.
Voorts valt de gastrol van Tull's Ian Anderson op, dwarsfluit op 'Cry to the World', en het duet van Haslam met John Wetton in 'Blood Silver Like Moonlight'. Wetton, ook al iemand met een stem die je van verre herkent en die een progtoets toevoegt aan dit verder symfonische album.
Vooraf was ik wat sceptisch. Zou het een tegenvaller worden als er vergeleken zou worden met de hoogwaardige catalogus die de band in 45 jaar heeft opgebouwd? In het geheel niet. 'Grandine il Vento' is een sterk maar ook emotioneel weerzien met een unieke en derhalve ongeëvenaarde band. Harry 'JoJo' de Vries (09-2013)

Personnel:
Annie Haslam - lead and backing vocals
Michael Dunford - acoustic guitars and backing vocals
Rave Tesar - piano, keyboards
David J. Keyes - bass, double bass, lead and backing vocals
Jason Hart - keyboards, accordion and backing vocals
Frank Pagano - drums, percussion and backing vocals

Discography (selection):
Renaissance (1969)
Illusion (1970)
Prologue (1972)
Ashes Are Burning (1973)
Turn Of The Cards (1974)
Scheherazade and Other Stories(1975)
Live At Carnegie Hall (1976)
Novella (1977)
Song for all Seasons (1978)
Azure D'or (1979)
Camera Camera (1981)
Timeline (1983)
Tales of 1001 Nights Vol I (1990)
Tales of 1001 Nights Vol II (1990)
Da Capo (1995)
Live at the Royal Albert Hall with the Royal Philharmonic Orchestra (1997)
Tuscany (2001)
In The Land Of The Rising Sun (2002)
Dreams and Omens (2009)
Grandine il Vento (2013)