ProgLog AFTERglow

Zenit - The Chandrasekhar Limit (2012)

Label: Galileo Records/Gonzo Multimedia Group
Bandsite: www.fragile.net
Running Time: 69:48
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 JoJo's)


Uit Zwitserland lijkt niet veel progrock te komen. Natuurlijk weten de kenners dat Patrick Moraz er vandaan komt, dat Clepsydra aldaar zijn oorsprong heeft en nu dus ook Zenit. Tussen beide bands ligt dan ook een verband want bassist Andy Thommen is een voormalig lid van Clepsydra.
De titel van het album, een typische symfo of progtitel zal ik maar zeggen, verwijst naar de wiskundige grens die aangeeft of een witte dwergster 'zichzelf' blijft dan wel transformeert naar een zwart gat. Weet u dat ook weer. Thommen ziet deze limiet als een metafoor voor zijn band ofwel zit Zenit boven of onder deze grens?
Zenit maakt vrij traditionele symfo in de stijl van het vroege Genesis, Marillion, IQ en soms schemeren er Floydiaanse invloeden door vooral via de gitaren van Luigi Biamino en de keyboardpartijen van Ivo Bernasconi. Wat dit album laat horen is dan ook niet wereldschokkend, het is herkenbare muziek die al talloze malen in de afgelopen vier decennia voorbij is gekomen.
Er is geen misverstand over dat de heren van Zenit hun instrument prima beheersen, dat de produktie warm en helder klinkt en dat er zeker momenten zijn waarop ik opveerde en dacht "zo dat klinkt niet verkeerd", zoals in de korte track 'Cub Lady' waarin mooi wordt gezongen en een vocaal themaatje kent dat lang in het hoofd blijft doorklinken. En ook in de zeventien minuten van 'Matrimandir' valt genoeg te genieten en weet men de aandacht vast te houden. 'Pulsar' pulseert inderdaad en zit goed in elkaar.
Dat ligt anders voor de openingstrack 'Awaken' waarin Thommen c.s. het niet voor elkaar krijgen om mijn concentratie vast te houden. Hoewel de melodielijn okay is duurt het tussenstuk, waarin de drums en de keyboards op een Floydiaanse wijze een sfeertje proberen neer te zetten, veel te lang en ontbeert het de mystiek die Floyd wel heeft. Bijna een half uur 'The Daydream Suite' is teveel van het goede en kent dezelfde tekortkomingen. Bovendien vliegen de symfoclichees mij langdurig om de oren en vind ik de overigens acceptabele zanger Lorenzo Sonognini af en toe kwalitatief wat inzakken.
Resumerend kan worden gesteld dat Zenit een mooi en sfeervol klinkend derde album heeft afgeleverd met, in Zwitserse termen, een aantal pieken en met een aantal dalen. Het album weet echter niet van begin tot einde te boeien, is te weinig grensverleggend om op te vallen en heeft dientengevolge een beperkte houdbaarheid. Op Thommen´s vraag of de band boven de Chandrasekhar Limit zit of eronder zou ik dan ook willen antwoorden dat Zenit op de grens zit. Harry de Vries (08-2013)

Personnel:
Lorenzo Sonognini - vocals
Luigi Biamino - guitars
Ivo Bernasconi - keyboards
Andy Thommen - bass
Gabriele Schira -  drums

Discography:
Pravritti (2000)
Surrender (2005)
The Chandrasekhar Limit (2012)