ProgLog AFTERglow

Nektar - Time Machine (2013)

Label: Galileo Records/Gonzo Multimedia Group
Bandsite: http://www.nektarsmusic.com
Running Time:
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 JoJo's)


Het is mode om als vertegenwoordiger van het illustere progverleden een comeback te maken. Soms pakt dat heel goed uit, vaker valt het tegen. Doorgaans niet omdat het gebodene onder de maat is, al komt dat ook voor, maar de oorzaak ligt meer in 'het momentum'. De rijke jaren '70 vormden een ander tijdsgewricht, de prog- en symfo stonden nog in de kinderschoenen dus veel was nieuw of nog niet eerder gedaan, nieuwe instrumenten kwamen in zwang zoals de synthesizer en de Mellotron en de luisteraar was drie tot vier decennia jonger. Het ontbreken van die factoren zijn er debet aan dat bij een nieuwe uitgave van een oude band de beleving en de waardering door de ervaren luisteraar onvermijdelijk anders zal zijn. Laat ik, dat constaterende, het nieuwste album 'Time Machine' van Nektar eens beschouwen.
Zoals ik eerder schreef is Nektar een band die als subtopper niet zou hebben misstaan naast bands als Camel en Eloy maar in het geweld van de grote symfobands in die tijd desondanks minder prominent in de schijnwerpers stond. Zeker in Europa want in de USA had men meer succes. Toch staan hun albums 'A Tab in the Ocean' (1972) en 'Remember the Future' (1973) ook bij de Nederlandse progliefhebbers terecht hoog aangeschreven. Dat niveau haalt de band niet meer maar desondanks is 'Time Machine' een heel aardig album.
Nektar bestaat hier onder anderen uit de oerleden Roye Albrighton en Ron Howden en uit Billy Sherwood (o.a. Yes, Circa) die de bas onder handen nam en de prima produktie verzorgde. Tezamen met Klaus Henatsch op keyboards hebben zij een sfeervol progalbum gemaakt waarbij de gitaren en keys domineren. Albrighton klinkt regelmatig als Steve Hackett, vooral 'Destiny' is daar een mooi voorbeeld van. Zijn zang vind ik overigens niet overal even sterk. De stem is nog steeds herkenbaar maar klinkt fragieler en niet al te vast. Hoe pakt dat live uit denk ik dan?
Hoogtepunten zijn de bijna tien minuten van opener 'A Better Way' met een staalkaart van hun technische kunnen en van de proghistorie,  'If Only I Could' dat een goede opbouw kent met veel afwisseling en het jazz-rockende 'Juggernaut' waarin Sherwood heerlijk bast. Uitschieter is 'Diamond Eyes' waarin de band het hoge niveau van hun eigen progklassiekers evenaart. Een dieptepunt is er ook, het op een Caraïbisch melodietje gezette 'Set me Free Amigo'. Alleen die titel al maar de uitvoering is eveneens tenenkrommend en valt volkomen uit de toon bij de overige negen goede tracks.
Resumerend en refererend aan de inleiding van deze review: als dit album in de jaren 70 zou zijn uitgebracht zou ik zeer enthousiast zijn geweest, zo schat ik in. Sindsdien heeft de tijdmachine van het leven niet stilgestaan. Dat kleurt toch de waardering van 'Time Machine' en bewijst maar weer eens dat recenseren een subjectieve bezigheid blijft. In dat licht kom ik niet verder dan de toch nog steeds zeer acceptabele score van '3 uit 5'. Harry 'JoJo' de Vries (08-2013)

Personnel:
Roye Albrighton - lead vocals, guitars
Ron Howden - drums, percussion
Klaus Henatsch - keyboards
Billy Sherwood - bass

Discography (selection):
Journey to the Center of the Eye (1971)
A Tab in the Ocean [1972/2004)
Sounds Like This (1973)
Down to Earth (1974)
Remember the Future (1974/2002)
Sunday Night at London Roundhouse (1974)
Recycled (1975)
Magic is a Child (1976)
Nektar (1976)
Man in the Moon (1980)
The Dream Nebula (The Best 1971-1975) (1998)
The Prodigal Son (2001)
Evolution (2004)
Door to the Future (2005)
Book of Days (2007)
Fortyfied (Live)(2009)
Time Machine (2013)