ProgLog AFTERglow

Steven Wilson -
The Raven that Refused to Sing (2013)

Label: K-Scope
Bandsite: http://stevenwilsonhq.com/
Running Time: 54:43
Reviewer: Henk Vermeulen
Score: 
(out of 5 JoJo's)


Steven Wilson is een veelgeziene gast bij ProgLogAFTERglow. Het werk van deze muzikale duizendpoot, die zijn leven in dienst van muziek heeft gesteld, is regelmatig besproken. Bass Communion, No-Man, Blackfield, Storm Corrosion zijn ooit de revue gepasseerd. Maar natuurlijk is Porcupine Tree het meest bekend. Vanwege de referenties aan Pink Floyd in het vroegere werk maar later vooral door de originaliteit en hoge kwaliteit van afgeleverde albums. Met als onbetwist hoogtepunt het meesterwerk 'Fear of a Blank Planet'.
Dat deze workaholic louter topproducties heeft afgeleverd is echter bezijden de waarheid. In 2009 leek het er zelfs even op dat hij zich maar beter zou kunnen gaan toeleggen op het produceren en remixen van albums van anderen. In dat jaar werd namelijk het erbarmelijke, van veel te hoge ambities voorziene album 'The Incident' uitgebracht. Dat was vooral een tegenvaller omdat een aantal maanden eerder zijn uiterst teleurstellende solodebuut 'Insurgentes' was verschenen. Gelukkig herstelde Wilson zich met opvolger 'Grace for Drowning'. En nu is daar dan zijn derde solo-album 'The Raven that Refused to Sing and Other Stories'.
Het is overduidelijk dat de stijgende lijn weer in gang is gezet want het is een prachtalbum. Hoewel het qua originaliteit en kwaliteit voortborduurt op 'Grace for Drowning', lijkt Wilson een nieuwe weg te zijn ingeslagen waarin naast zijn handelsmerk, sprookjesachtige en geheimzinnige soundscapes, nu ook aanzienlijke jazzrock en fusion invloeden hoorbaar zijn. Bovendien wordt duidelijk dat hij een stel ongelooflijk goede muzikanten om zich heen heeft verzameld die, en ik zeg dit met pijn in mijn hart, de leden van Porcupine Tree kunnen doen vergeten. Drummer Marco Minneman zou zelfs de 'strijd' met Gavin Harrison moeiteloos kunnen aangaan. En leadgitarist Guthrie Govan doet met zijn virtuositeit precies datgene waardoor 'The Raven' zonder veel moeite een progfusion album genoemd kan worden.
Voert dan louter jazzrock de boventoon? Nee want er staan ook typische progrocksongs op waarvan het gevoelige 'Drive Home' doet denken aan de hoogtijdagen van The Alan Parsons Project. En dat is niet vreemd want laat nu juist jeugdheld en voorbeeld Alan Parsons de co-producer. Daarnaast imponeert vooral het bijna twaalf minuten durende epos 'The Watchmaker'. Een song met dat typische post-progressive rockgeluid dat zo kenmerkend is voor het beste werk van Wilson en dat naast zijn dromerige stemgeluid gekarakteriseerd wordt door afwisseling: serene rust die plotseling overgaat in oorverdovend geweld met virtuoze solo’s en tempowisselingen. En van de zes songs zijn er drie, hoe kan het ook anders bij een Wilsonalbum, die de tien-minutengrens ruimschoots passeren.
De laatste jaren heeft Wilson regelmatig als 'bijbaantje' remixwerk voor anderen gedaan. Op de voorganger was al te horen dat hij steeds meer beïnvloed werd door het oppoetswerk voor King Crimson. Hier is dat precies zo. Het mellotrongeluid dat in bijna elke song wel terugkeert doet ontegenzeggelijk herinneren aan de vroege King Crimson. Uit de hoesinfo blijkt dat Wilson voor opener 'Luminol' de originele MKII mellotron van Robert Fripp heeft gebruikt zoals die o.a. te horen is op 'In the Court of the Crimson King' (1969). Bijklussen blijkt dus wel degelijk iets op te leveren…… Henk Vermeulen (03-2013)

Personnel:
Steven Wilson - vocals, Mellotron, keyboards, guitars
Nick Beggs - bass guitar, Chapman Stick, backing vocals
Guthrie Govan - lead guitar
Adam Holzman - Fender Rhodes, Hammond Organ, piano, Minimoog
Marco Minnemann - drums, Percussion
Theo Travis - flutes, saxophones, clarinet
Jakko Jakszyk - additional vocals
Alan Parsons - Haw-haw guitar

Discography:
Insurgentes (2008)
Grace for Drowning (2011)
The Raven that Refused To Sing and Other Stories (2013)