ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

BRIAN ENO - Lux (2012)

Roxy Music ligt ver en ver achter ...

... Brian Eno. De sterke art-rock die hij met die band maakte en die op zijn eerste solo-abums ook nog was te horen heeft hij vanaf midden jaren 70 verlaten toen hij zich, aangestoken door het met Fripp gemaakte album 'No Pussyfooting', bekeerde tot de ambient music. Welke term hij meen ik zelfs bedacht. Ook ontwierp hij toen een alternatief notenschrift. Eno's nieuwste album 'Lux', het vorige stamt uit 2005, beweegt zich nog steeds in dat buitengewest van de progressieve muziek.
Eno kiest hier, en niet voor het eerst, een thema dat zich langzaam ontwikkelt en zich uitstrekt over en door de tien tracks. Ieder akkoord, ieder geluid en iedere toetsaanslag is doordacht en toch leidt het bij deze bijzondere muzikant nooit tot rationele, klinische muziek. Sterker nog, het is een en al emotie, in ieder geval maakt Eno's muziek dat bij mij los. Het zet aan tot dagdromen, nadenken, filosoferen. De muziek maakt mij daardoor soms wat droevig: ik hoor en zie vervlogen tijden, waar zijn die en die mensen eigenlijk gebleven, waarom is dit voorbij? Op andere momenten maakt 'Lux' mij juist vrolijk: hoe mooi is het leven, wat ligt er nog veel in het verschiet. Dat is een gave meen ik ,als je dat als muzikant bij de luisteraar los kan maken. Een topalbum derhalve. Harry de Vries (wat een week 51)