ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

RPWL - Beyond man and Time (2012)

Imitatie of inspiratie? ...

... dat is de telkens terugkerende vraag wanneer RPWL een nieuw album uitbrengt. Meer specifiek gaat het dan over de vraag of deze progressieve rockband louter als een imitatie van Pink Floyd beschouwd moet worden of dat hun muziek authentiek is maar wel geïnspireerd is door deze legendarische psychedelische band? Ik behoor tot de laatste categorie en dat geldt zeker ook voor het prachtige 'Beyond Man and Time'.
De band begon in 1997 als PF-cover band. In die periode imiteerde de band de muziek van de grote inspirator dus letterlijk, dat valt niet te ontkennen. Met het album 'God has Failed' (2000) bracht RPWL de eerste eigen composities uit waarin ontegenzeggelijk veel invloeden van PF te horen waren. Inmiddels, na een flink aantal albums, kan gesteld worden dat de invloeden ook nu nog steeds waarneembaar zijn maar dat tevens sprake is van een authentiek geluid.
De composities zitten stuk voor stuk stevig en knap in elkaar met veel afwisseling waarbij nooit sprake is van verveling. Het album maakt van begin tot eind nieuwsgierig. De oren worden bij vlagen gespitst als er geluidjes waarneembaar zijn die overduidelijk 'geleend' zijn van hun grote voorbeeld. Op dergelijke momenten voel ik mij gelukzalig: een eufoor gevoel maakt zich dan van mij meester omdat de band de nostalgische herinneringen aan Pink Floyd authentiek hoog weet te houden. Het gaat namelijk slechts om geluidsreferenties en niet om geplagieerde melodieën of composities. Natuurlijk doet de stem van zanger Yogi Lang regelmatig vermoeden dat hij een broer van Gilmour is. Ook hier is de eigenheid echter herkenbaar.
RPWL laat op dit album bovendien horen dat zij door meer bands uit de seventies zijn geïnspireerd, zoals King Crimson en Genesis. Een echt Progrockalbum dus waarin nostalgie en eigentijdsheid prachtig met elkaar zijn verweven. Henk Vermeulen (wat een week 13)