ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

GENESIS - Duke (1980)

Waar ligt de grens ...

... tussen de 'traditionele' en de 'latere' Genesis? Hoewel sommige fans van het eerste uur afhaakten na het vertrek van Steve Hackett, valt er veel voor te zeggen die grens bij 'Duke' te leggen. Het album is een mooie com- binatie van oud en nieuw Genesis-geluid.
De oude stroming wordt vertegenwoordigd door de zogenaamde 'Duke Suite', een vijftal verwante tracks, verspreid over het album. Songs met een sterk groepsgeluid, krachtig instrumentaal, compact zonder uitgespon- nen gitaar- of synthsoli (en dat is dan wel weer jammer). Hoogtepunten: Duchess' en de finalestukken 'Duke's Travels' en 'Duke's End'.
Naast de epic zijn er verwijzingen naar de toekomst: naar de definitieve koerswijziging van de band en naar de solo-carrière van Phil Collins. Phil verwerkte op 'Duke' zijn echtscheiding in enkele smaakvolle nummers en zou een serieus solopad inslaan met het album 'Face Value'. Genesis als geheel trok zichzelf een nieuwe jas aan en zou zelfs nog veel succesvoller worden dan voorheen met korter en commerciëler getint popwerk. 'Turn it on again' is daarvan de ultieme voorbode.
En zo werd 'Duke' het overgangsalbum. In de woorden van Mike Ruther- ford: "... to me some of the songs on that album were the end of one era and some were the start of another era ..." In mijn cd-kast sluit 'Duke' de Genesis-rij helaas niet af, want mijn schoonmoeder vond het ooit nodig mij het succesvolle titelloze album van enkele jaren daarna (die met de super- hit 'Mama') cadeau te doen. Peter Swart (wat een week 03)