ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

TALK TALK - Spirit of Eden (1988/2001)

"Het werd steeds minimaler, tot er niets ...

... meer over was dan enkele tonen, het aanblazen van een riet, de trilling van een snaar, een fluisterstem", stond er in 2008 in een artikel in de VPRO-gids over het gezicht van Talk Talk, Mark Hollis. De band die bij het grote publiek bekend werd door de single 'Such a Shame' maar welbe- schouwd een band was met muziek voor een selecter publiek. Met in het begin veel symfonische invloeden vooral door een weldadig gebruik van synthesizers en later dus evoluerend naar 'minimal progressive music'. En daar is 'Spirit of Eden' een voorbeeld van.
De geluidstechnicus vertelt in datzelfde artikel dat de opnames plaatsvon- den in een verduisterde studio, enkel verlicht door kaarsen en oplichtende puntjes van wierookstaafjes. "Psychedelisch" was op dat moment dan ook zijn gevoel.
En dat straalt het album ook uit. Intrigerende tot nadenken aanzettende experimentele muziek, geestverruimend en open want alle overdaad is weg- gesneden. Wat overblijft zijn accenten, tonen en vooral stilte, tussen die restanten van muziek en, langer dan gebruikelijk, ook tussen de tracks. Muziek die later Sigur Rós naar eigen zeggen zo beïnvloedde.
Mark Hollis ging op weg naar het nulpunt. Benadert op dit album dat nul- punt, komt er in de buurt. En, hoe paradoxaal, toch is minder hier meer. Want deze uiting spreekt mij meer aan en vind ik nog interessanter dan de eerdere albums. Op het volgende en laatste album 'Laughing Stock' uit 1991 bereiken Hollis en niet te vergeten de andere man van het eerste uur, bassist Paul Webb, dat nulpunt. Om daarna te verdwijnen. In het niets. Hollis is zelfs onvindbaar. Er is ook geen officiële bandsite meer. Prachtig, een evolutie naar nul. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 33)