ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

IQ - Frequency (2009)

Symfonische bloedarmoede en muzikaal autisme ...

... zo zou ik het nieuwste album van IQ willen karakteriseren. Want wat een aaneenschakeling van symfonische clichés van een bovendien zich- zelf kopiërende band horen we op 'Frequency' , wars van enige nieuwe invloed, alsof de progressieve muziek de afgelopen decennia volledig heeft stilgestaan.
Neem het openings- en tevens titelnummer: een ritme dat ik, laat ik voorzichtig zijn, al tientallen malen op een of ander symfoalbum voorbij heb horen komen en een melodielijn die me wel erg bekend voor komt. Het enige wat op dit album nog enigszins anders klinkt zijn de keyboards van nieuwkomer Mark Westworth die moderner geluiden uit zijn toetsen haalt dan de vertrokken Martin Orford. En vooruit: 'Stronger Than Friction' is steviger dan wat we gewend zijn van IQ. Voor de rest: koekoek ene saaie dreun.
Is het dan helemaal niets? Ach het klinkt allemaal best mooi, de produk- tie is goed, de stem van Nicholls is nog steeds karakteristiek en op ni- veau, de mannen kunnen prima spelen maar gaap, gaap, gaap!!!!! En wat doen de andere kritici: die papegaaien elkaar na, zoals altijd, en lijken wel bang om een band van naam naar het hiernamaals te zenden. Ik niet. Ik zou zeggen "stoppen".
Waarom dan toch 'Frequency' als 'WeekCD' benoemen? Gewoon, om u te informeren dat er een nieuw album is van oudgediende IQ, niet meer en niet minder. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 21)