ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

ASTRA - The Weirding (2009)

Onvervalste en heerlijke symfo ...

... maken de Amerikanen van Astra. In de traditie van Floyd, het vroege King Crimson, Camel en Barclay James Harvest. "Retro dus" zult u zeg- gen. Ja, maar niet als doel op zich. Er zijn van die bands die mij de indruk geven dat ze de rationele afspraak hebben gemaakt "wij willen klinken als het oude Genesis". Geforceerde retro is het gevolg. Om nog maar niet te spreken van covers, dat is het irritatiepunt voorbij.
Er zijn ook bands waarbij het anders werkt. Die houden van mooie, liefst langdurige melodielijnen, uitbundige solo's op gitaar en keyboards om emotie over te brengen of beelden op te roepen, en die houden van het geluid van de 'oude' analoge instrumenten zoals de mellotron. Niet de ratio maar het gevoel is uitgangspunt waarbij de muzikanten zelf tijdens de opnames weleens verbaasd zullen concluderen "hé dat klinkt als Camel". Het ontstond dus gaandeweg en was geen vooropgezet plan. Astra be- hoort naar mijn gevoel tot deze laatste categorie en kan daarom mijn volledige goedkeuring wegdragen.
Zeven tracks met een gemiddelde duur van tien minuten, zorgvuldig opge- bouwd, misschien soms wat te lang, twee toetsenisten (Richard Vaughan en Conor Riley) met twee mellotrons, een indrukwekkende gitarist (Brian Ellis) en vooral melodie en gevoel.
Minpuntjes: de produktie is goed maar wat dof. Zo lijkt de drummer op natte dozen te slaan. En de hoes: dat is nu een voorbeeld van wat de band niet doet maar de ontwerper wel. Die heeft zich ooit voorgenomen dat hij op Roger Dean wil lijken. Resultaat: geforceerd niks! Maar laat u daardoor niet weerhouden. Houdt u van onvervalste symfo in de oude traditie? Kopen zou ik zeggen. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 20)