Wat een week ... CD
MERCURY REV - All is Dream (2001)
De progrock doet zichzelf al jaren tekort ...
... althans al die bladen, sites en recensenten die het beperkte wereldje dat 'prog' heet in stand houden door steeds weer met de geijkte namen aan te komen zeilen dan wel met 'nieuwe' bands en artiesten die regressief bezig zijn en op de prog- en symfodino's van weleer willen lijken. Niks op tegen hoor, besteden wij op ProgLog AFTERglow ook aandacht aan. Maar er is zoveel meer dat men vreemd genoeg links laat liggen: omdat men vindt dat de muziek buiten de definitie van progrock valt of omdat men met oog- en oorkleppen oploopt. Bands die progressief als de nete zijn maar gek genoeg niet de aandacht krijgen van de progscene. Mercury Rev is zo'n band. Een band die ook al de Eindlijst 2008 van een onzer redacteuren sierde.
Deze Amerikanen maken al jaren prachtige muziek, anders dan anders en daardoor vooruitstrevend, eigenwijs, compositorisch hoogstaand, emotie- volle arrangementen, rare teksten, wars van elk hokje of zich wellicht niet eens bewust van prog en symfo. Muziek met weinig referenties al lijkt zan- ger Jonathan Donahue door zijn hoge, fragiele stem op Neil Young maar dat is dan ook de enige overeenkomst met Young want de muziek heeft daar niets mee van doen.
Wat een interessant album is 'All is Dream' dat zoet begint met strijkers maar de avant-gardistische stem van Donahue geeft het dan toch weer een draai, een album dat imponeert met 'Tides of the Moon' en het bombasti- sche 'Lincoln's Eyes', het naieve 'Nite and Fog' en het in eerste instantie als een kinderliedje klinkende 'Little Rhymes'. Kippenvel! En met een mooie hoes die een symfoband niet zou misstaan.
Progscene: kom eindelijk eens uit dat dichtgetimmerde hok als je jezelf serieus neemt en geef eens aandacht aan:
Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 06)
