ProgLog AFTERglow

Marillion - Happiness is the Road Vol.1 en Vol.2 (2008)

Label: Racket Records
Bandsite: www.marillion.com
Duur: totaal 99:48
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Waardering:
Vol.1: (uit max. 5 JoJo's) Vol.2:

Wat heb ik mij geërgerd aan het vorige, matige album 'Somewhere Else' van Marillion en het gebrek aan kritiek daarop in de zich progressief noe- mende scene. "Als het positief is, dan schrijven we daarover, als het nega- tief is houden we ons mond", was het devies bij in ieder geval een aantal bladen en sites. En zelfs bij de band en woordvoerder Steve Hogarth zelf, die doodleuk meldt in iO Pages "Ik vind dat wij geen slechte albums heb- ben gemaakt". Ik bezit er in ieder geval minimaal één en dat is 'Somewhere Else'.
Ter verdediging van Marillion. Decennia meedraaien, veel albums maken en nooit stil willen staan - een prijzenswaardig streven passend bij een progressief gezelschap - leidt er onvermijdelijk toe dat er kwalitatief minde- re releases zijn. De boog kan immers niet altijd gespannen staan. Maar geef dat gewoon toe.
Daarentegen, wat heb ik mij positief verbaasd over, vermaakt met en gelaafd aan nieuweling 'Happiness is the Road', uitgebracht in twee delen 'Volume 1: Essence' en 'Volume 2: The Hard Shoulder'. De albums die in aanvang gratis ter beschikking zijn gesteld door de band via downloa- ding met een tegenprestatie en nu gewoon kunnen worden aangeschaft. Ik zit nog niet voor beide delen in de wissel van 'meesterwerk' maar mijn gevoel zit dicht tegen dat predikaat aan. Wat maakt deze beide 'volumes' zo goed?
Zoals gezegd, de band haat stilstand, wil zich niet herhalen en laat "een nieuw Marillion-album altijd een reactie zijn op het vorige album" (Hogarth in iO Pages, oktober 2008). Het aanboren van eigen creativiteit en de durf om te veranderen is een verklaringsgrond voor de hoge kwaliteit van 'Happi- ness is the Road'. Een andere succesfactor is het organische geheel dat de beide albums vormen. Beluistering brengt mij in een soort 'flow' met een hartslag die op Volume 1 precies en frequent slaat, bijna minimaal is en mij in een soort roes brengt. Een hartslag die op Volume 2 echter af en toe overslaat, meer uitslagen naar beneden en naar boven kent en mij vanuit de roes weer doet opveren.
Op 'Volume 1: Essence' laat Marillion op een minimalistische wijze alle overbodige franje achterwege. Ondanks het feit dat de band meer traditio- nele en analoge instrumenten gebruikt is de uitvoering broos en 'basic' en toont de kunst van het weglaten. Hoewel ik de zang van Hogarth steeds dunner vind worden met minder kracht en diepte - de jaren gaan tellen - pas juist die dunne stem zo goed bij de sfeer van deze eerste schijf. De tracks 'Essence', 'Woke Up' en 'Trap the Spark' behoren tot het beste wat de band ooit heeft laten horen.
Op 'Volume 2: The Hard Shoulder' is er meer franje maar die is zeker niet overbodig en past bij de categorie composities die hier zijn verzameld: krachtige songs met een sterk refrein, minder broos en meer up-tempo uitgevoerd. Verwacht niet al te veel uitgesponnen solo's van Rothery of markante loopjes van Kelly; alles ten dienste van de compositie en van de band als geheel. Dit tweede deel kent geen zwakke plekken en sterker nog, ik vind het briljant. Er zijn natuurlijk persoonlijke favorieten zo- als 'Asylum Satellite #1', 'Man from the Planet Marzipan', 'Throw me Out' en vooral 'Half the World'. Deze laatste track verlaat het hoofd na beluistering niet meer en zoemt de rest van de dag heerlijk rond. Maar per saldo overstijgt de band zichzelf op dit tweede luik met iedere track.
Hoe knap is het als je je als band iedere keer weer weet te vernieuwen, zeker in dezelfde personele bezetting. Een bekende Nederlandse hedendaagse kunstenaar Otto Egberts zei ooit, om zijn eeuwig zoeken te beschrijven, "ik ben voortdurend doende mijzelf 'af te drukken' maar ik kan het origineel niet vinden". Een uitspraak die ook Marillion's ontwikkeling de achterliggende drie decennia goed kenschetst. En ... bestaat er wel een origineel van Marillion? Voor sommigen is er maar één origineel en dat was de periode met Fish. Onzin. Stilstand is achteruitgang. Laten Hogarth, Kelly, Rothery, Mosley en Trewavas maar eeuwig blijven zoeken. Met soms een kwalitatieve dip maar nu weer een zeer hoogwaardige kwalitatie- ve top met 'Happiness is the Road'. Harry 'JoJo' de Vries (12-2008)

Bezetting:
Steve Hogarth - vocals
Mark Kelly - keyboards
Ian Mosley - drums, percussion
Steve Rothery - guitars
Pete Trewavas - bass

Discografie:
Script For A Jester's Tear (1983)
Fugazi (1984)
Misplaced Childhood (1985)
Clutching At Straws (1987)
B' Sides Themselves (1988)
The Thieving Magpie - La Gazza Ladra (1988)
Seasons End (1989)
Holidays in Eden (1991)
Brave (1994)
Afraid of Sunlight (1995)
Made Again (1996)
This Strange Engine (1997)
Radiation (1998)
Tales from the Engine Room (1998)
Marillion.com (1999)
Marillion.co.uk (2000)
Anoraknophobia (2001)
Anorak in the UK Live (2002)
Marbles (2004)
Marbles Live (2005)
Somewhere Else (2007)
Happiness is the Road (2008)