ProgLog AFTERglow

The Tangent - Not as Good as the Book (2008)

Label: InsideOut Music
Bandsite: www.thetangent.org
Duur: 50:46 + 43.57 (94:43)
Reviewer: Arjan Bom
Waardering: (maximum score)

Als je een album van The Tangent koopt heb je, al voordat je de muziek hebt beluisterd, het gevoel dat het een bijzondere uitgave is. Bij alle vorige albums kwam dat door het oogverblindend fraaie artwork van de onvol- prezen Ed Unitsky. Ik kan me echt niet voorstellen dat er mensen zijn die cd's downloaden. Sowieso vind ik dat downloaden een in alle opzichten rampzalig fenomeen, maar dit terzijde. De hoezen zijn wat mij betreft ware kunstwerken die een toegevoegde waarde hebben.
Deze keer gooit The Tangent het over een andere boeg. De speciale editie van 'Not as Good as the Book' bevat een bijna honderd pagina's tellende novelle van Andy Tillison, met illustraties van een zekere Antoine Ettori. In het science fiction-achtige verhaal speelt de progrock een grote rol. Heel veel artiesten en platen die bij de ware progfan in de kast staan, worden genoemd. Met name het album 'Relayer' van Yes heeft een cruciale be- tekenis. Heel vermakelijk allemaal. Andy Tillison zal er de 'Nobelprijs voor de Literatuur' niet mee winnen, maar ik heb veel plezier aan beleefd aan dit extraatje.
Uiteraard gaat het toch vooral om de muziek. The Tangent begon ooit als een project, maar is uitgegroeid tot een echte groep die flink aan de weg timmert. 'Not as Good as the Book' is het vierde studioalbum in vijf jaar tijd, terwijl de band ook al een live cd ('Pyramids and Stars') èn een dubbele live cd/dvd ('Going off on One') op zijn naam heeft staan. Ik vind dat er nog steeds een stijgende lijn zit in de prestaties. Met 'Not as Good as the Book' heeft het geesteskind van Tillison zichzelf overtroffen. Het is een fenomenale plaat die mij nooit verveeld. Een geweldige mix van jaren '70 prog, de Canterbury sound en een eigen gezicht. Erg sterk, ik kan het niet anders stellen. De vorige albums vond ik ook prima, maar er stonden altijd wel wat nummers of passages op die ik irritant vond. En dat is bij dit laatste werkstuk niet het geval, terwijl we toch ruim anderhalf uur muziek voorgeschoteld krijgen.
De eerste schijf opent met 'A Crisis in Mid-Life'. Op het eerste gezicht niet echt een populair thema voor een rockband natuurlijk, maar op de een of andere manier hoort dit wel bij The Tangent. Dit nummer zet meteen de toon. Sterk keyboardwerk van Tillison, een strakke ritmesectie en een aanstekelijke melodie. De sfeer zit er direct in, al vind ik dit eerlijk gezegd niet de sterkste compositie van het album. Dan volgt 'Lost in London (25 Years Later)'. Net als de bijna gelijknamige song van 'A Place in the Queue' heeft dit nummer dat typische Canterbury sausje. Deze nieuwe compositie vind ik alleen veel beter dan de eerste 'Lost in London'. En de kwaliteit van de tracks neemt daarna alleen maar toe. Hoogtepunten van de eerste schijf vind ik 'The Ethernet' en vooral de titelsong. Tussen deze prijsnummers zit bovendien het indrukwekkende en instrumentale 'Celebrity Purée'. Opval- lend is verder de invloed van Van Der Graaf Generator in 'A Sale of Two Souls'.
De tweede cd bestaat uit twee epics die beide ruim over de twintig minuten klokken. Wat een feest. Iedere luisterbeurt opnieuw beleef ik zo veel plezier aan deze twee fantastische nummers. Ik betrap mezelf er op dat sommige passages regematig in mijn hoofd blijven hangen ("Throwing Metal at the Sky...."). Zelfs de zang van Andy Tillison, wat ik altijd het zwakste punt van The Tangent heb gevonden, stoort mij niet meer. Wellicht dat ik zo langzamerhand aan zijn stem gewend ben geraakt, want ik vind zijn zang nu eigenlijk wel bij de muziek horen. Op gitaar excelleert nieuweling Jakko M. Jakszyk. Hij is een echte aanwinst voor de band. Wat mij betreft had hij gerust nog wat meer ruimte gekregen. Maar goed, je kunt niet alles hebben.
Wat ik overigens vreemd vind is dat de teksten van de tweede epic ('The Full Gamut') niet zijn bijgeleverd. Wegens ruimtegebrek, volgens het boekje. Flauwekul natuurlijk, als je meer dan honderd pagina's in de twee boekjes tot je beschikking hebt. De teksten zijn overigens wel beschikbaar op de bandsite. Ondanks deze lichte kritiek zal het duidelijk zijn dat ik zeer in mijn nopjes ben met dit werkstuk. Ik ben benieuwd of er veel cd's aan het einde van het jaar hoger op mijn jaarlijstje zullen eindigen. Ik kan het mij nauwelijks indenken. Arjan Bom (04-2008)

Bezetting:
Andy Tillison - vocals, keyboards, electric rhytm guitar
Guy Manning - acoustic guitars, mandolin, bouzoukis, vocals
Jonas Reingold - bass guitar
Jaime Salazar - drums
Theo Travis - tenor and soprano saxophones, flute
Jakko M. Jakszyk - electric guitars, vocals
Julie King - vocals
Unknown Frenchman - violin

Discografie:
The Music that died Alone (2003)
The World that we drive Through (2004)
Pyramids and Stars (2004)
A Place in the Queue (2006)
Going off on One (2007)
Not as Good as the Book (2008)