David Gilmour - Remember that Night,
Live at The Royal Albert Hall (2007, DVD)
Label: EMI
Bandsite: www.davidgilmour.com
Duur: +/- 5 uur
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Waardering: 
(max. aantal JoJo's)
In het tijdschrift iO Pages (nr 78) schrijft John Bollenberg over 'Remember that Night' van David Gilmour dat deze DVD een vastlegging is van "de liefde voor muziek". Die typering onderschrijf ik volledig. Ik ben geen voorstander van muziek op DVD. Ik heb er het geduld niet voor om er van begin tot einde naar te kijken en denk vaak "om het echt te kunnen voelen had ik er bij moeten zijn". Ik ben echter een fanatiek Floydadept die alles, wat op zichzelf al onmogelijk is, wat aan deze band gerelateerd is wil hebben. De aanschaf van deze dubbel-DVD met rond de vijf uur aan beeldmateriaal was dan ook onvermijdelijk en wat vermaak ik mij ermee. De liefde van Gilmour voor muziek, voor zijn gitaren, voor zijn bandleden, zijn gezin, voor Syd Barrett en voor zijn Floydverleden spat er in iedere pixel van af. Het beelddocument bestaat uit twee schijven maar in deze review houd ik liever de indeling 'livemuziek' en 'documentaires' aan.
De documentaires
Het zijn de documentaire gedeelten die mij zeer aanspreken. Zo is er een docu over het maken van Gilmour's laatste album 'On an Island' op die curieuze bootstudio van Gilmour, zijn er promovideo's te zien, prachtige door Polly Samson gemaakte foto's en een 'Island Jam' met o.a. David Bowie. Maar de docu 'Breaking Bread, Drinking Wine' is het indrukwek- kendst en geeft een heerlijk beeld achter de schermen van het Europese deel van de tour, hoe de bandleden met elkaar omgaan, gesprekken aan tafel, David Bowie die repeteert voor het optreden in The Royal Albert Hall, David Crosby en Graham Nash die het zicht- en hoorbaar naar hun zin hebben, de opbouw van het toneel, de grote problemen die er onstaan in Venetië en ga zo maar door. Een tip: vergeet de 'easter eggs' niet oftewel de verborgen beelden op deze DVD. Er zijn er heel wat.
Twee gebeurtenissen in deze docu springen er echter uit en raken mij zeer. Ten eerste het feit dat Gilmour c.s. gaan repeteren voor de tour in de Bray-studio en zonder dat men het weet blijkt in dezelfde studio, in de loods ernaast, Roger Waters te oefenen. Gilmour gaat er direct naar toe en komt Waters tegen. Een kort gesprek volgt en daarna omhelst Waters, eerlijk en gemeend, zijn vroegere kompaan. De rijke Floydhistorie, de onderlinge problemen en het voorzichtige maar zekere herstel van de relatie gevangen in één beeld. Ik kan het moeilijk droog houden als ik ernaar kijk. Zou het dan toch nog goedkomen?
Een tweede moment is het diner, met veel wijn en gezelligheid, ter ere van Richard Wright's vierenzestigste (....) verjaardag. Gilmour houdt een korte speech en zegt tegen Wright dat hij heel blij is dat hij mee op tournee is en eindigt met "I love you". Als ik het zo opschrijf klinkt het wat zoet maar het moment is prachtig, laat zien wat deze mensen met elkaar hebben doorgemaakt en toont dat ze zich blijkbaar niet te groot voelen om te laten merken dat ze van elkaar houden. "Richard heeft zijn talenten weer teruggevonden tijdens deze tour, tezamen met zijn 'sometimes strange attitude' en is daardoor weer zichzelf", zegt Gilmour. Ik heb ook altijd begrepen dat Wright de meeste littekens heeft opgelopen van de interne problemen binnen Floyd en de manier waarop Waters hem min of meer aan de kant zette. Jarenlang heeft dat zijn impact op hem gehad maar ook voor Wright blijkt de zon weer te schijnen.
De livemuziek
Pink Floyd werd ooit verbannen uit The Royal Albert Hall omdat men er in de jaren zestig twee kanonnen afschoot tijdens een optreden. Maar ook hier heeft de tijd zijn helende werking gedaan want David Gilmour werd weer toegelaten. Wat een concert! Alles klopt, het is één grote promotie voor het gevoel en de emotie die muziek kan losmaken bij de artiest zelf, het publiek in de zaal en thuis. Met een band die grotendeels al jaren samenspeelt, geweldig op elkaar is ingespeeld en technisch hoogstaand is. Aangevuld met gastbijdragen van Bowie, Crosby, Nash en niet te vergeten Robert Wyatt. En 'Gilmour himself' die schittert op slide, sologitaar en zelfs op sax in een mixture van 'On an Island' en Pink Floyd tracks. Wat mij betreft de beste gitarist ter wereld en ook zijn stem is nog steeds uitstekend.
Uitschieters? Alles schiet eruit. Opvallend is wel dat Gilmour ook kiest voor de live minder vaak gespeelde Floydtracks zoals 'Arnold Layne', 'Fat Old Sun', Wot's uh .... The Deal', 'Find the Cost of Freedom' en van Barrett 'Dark Globe' en 'Dominoes'. Naast natuurlijk 'all time favorites' als 'Shine on ..', 'Echoes', 'Wish You Were Here', 'Comfortably Numb' en 'Astronomy Domine'. Maar ook de tracks van zijn laatste album staan als een huis en geven live een verdieping aan de kwaliteit die het studioalbum al bezit.
David Gilmour is een fenomeen, al is hij te bescheiden om dat zelf ooit toe te geven. De prachtige documentaires en dit liveoptreden laten dat echter in volle omvang zien, in muzikaal opzicht maar ook in menselijk en interpersoonlijk opzicht. Een historisch meesterwerk van een meesterlijk gitarist en een mooi mens: "Gilmour: I love you". JoJo (02-2008)
