ProgLog AFTERglow

Volume Three: Genesis – Firth of Fifth (1973)

Je zult maar een wonderschone gitaarmelodie schrijven, enkele jaren later uit de band stappen en vervolgens moeten toezien hoe jouw vervanger op de bühne de melodie gebruikt als startpunt voor een eigen interpretatie … Gitarist Daryl Stuermer had bij mij volledig afgedaan, nadat hij tijdens de ‘And Then There Were Three’- tour van Genesis de bewuste sublieme partij van Steve Hackett niet volledig gerespecteerd had.
In het mei/juni-nummer van iO Pages spreekt Freek Wolff met Stuermer in het kader van het Genesis-optreden in Nederland. Daryl vertelt daarin ondermeer over het spelen van ‘Firth of Fifth’: “Als ik bijvoorbeeld de solo van ‘Firth Of Fifth’ speel, begin ik zeker met een paar noten die Steve speelde, want het lijkt wel of dat zo geschreven is. In het midden kan ik dan variëren, maar dan kom ik toch terug op zijn melodie. Zo voelt dat goed en dat is prachtig om te doen.” Aardige woorden en Daryl maakt in het hele interview best een sympathieke indruk, maar “…een paar noten…” en “…in het midden kan ik variëren…” Grrr….
‘Firth Of Fifth’, het derde nummer van het album ‘Selling England By The Pound’, is ruim drie minuten onderweg als Peter Gabriel op dwarsfluit, begeleid door de piano van Tony Banks, de instrumentale inleiding inzet, die zal uitmonden in misschien wel de mooiste gitaarmelodie uit de symfonische rockgeschiedenis. De toonaard is allang niet meer dezelfde als die waarmee het nummer begon. Op mijlpaalmoment 5.43 laat Steve Hackett een fis zweven, die het begin vormt van zijn ‘finest moment’:



Na de laatste noot, een heldere, vibratieloze fis van maar liefst elf kwarttellen lang, volgt de kern van de partij, al enigszins bekend voorkomend dankzij Gabriels dwarsfluit:



Let u vooral ook eens op de rol die Michael Rutherford speelt. Tijdens de eerste ronde van het hoofdthema begeleidt hij Steve met een stuwende basgitaar, tijdens de tweede keer met een heldere gitaartokkel en dramatische Tauruspedals. Na een tussenfase volgt een reprise, waarin het dit keer Phil Collins is die de begeleiding nieuwe impulsen geeft met verrassende drumfills.De instrumentale passage ebt weg, waarna Gabriel het nummer met magistrale zinnen als “Now as the river dissolves in sea, so Neptune has claimed another soul" tot een indrukwekkend slot brengt, de aandachtige luisteraar ademloos achterlatend. Peter Swart