ProgLog AFTERglow

The Watch - Primitive (2007)

Label: Lizard
Bandsite: www.thewatch.it
Duur: 47:07
Reviewer: Arjan Bom
Waardering: (uit max. 5 JoJo's)


Zolang ik liefhebber van symfonische en progressieve muziek ben, zijn er platen geweest die voer voor verhitte discussies waren. Wat te denken van 'Tales from Topographic Oceans' (Yes), 'Ummagumma' (Pink Floyd), 'Works' (ELP) en meer recent diverse albums van Marillion en The Flower Kings. Heerlijk, al die vurige bewonderaars die wanhopig anderen er van proberen te overtuigen dat juist dat werkstuk het summum is terwijl andere muziekliefhebbers er geen spaan van heel laten. 'Vacuum' van The Watch was eind 2004 ook zo'n album ( zie onze dBase, file under W). Voor de één een prachtig en krachtig eerbetoon aan de symfo van de zeventiger jaren, voor anderen een hopeloos geval van bloedeloze Genesis-imitatie. Het was mijn eerste kennismaking met deze Italiaanse band en ik vond het gewoon een leuke plaat die ik graag opzet(te). Ik lag niet wakker van het feit dat de sound van mijn oude helden uit de periode van 'Trespass' tot 'Selling England by the Pound' zo perfect gekopieerd werd. Sterker, toen ik later ook nog 'Ghost' en 'Twilight' (deze laatste onder de naam van The Night Watch) tegen kwam, sloeg ik meteen toe. En ook van die aankopen heb ik nooit spijt gehad.
En nu, ruim twee jaar na 'Vacuum', ligt eindelijk 'Primitive' in de winkel. Vooraf had ik bij Harry 'JoJo' de Vries aangekondigd dat ik die plaat wel zou recenseren. Ik kan gerust stellen dat ik daar behoorlijk spijt van heb gekregen, want eigenlijk weet ik niet goed wat ik met dit album aan moet. Soms heb ik de neiging om deze cd genadeloos af te kraken; een andere keer ben ik echter weer wat milder. Ik heb het werkstuk nu vaak genoeg gedraaid, maar het gevoel van teleurstelling overheerst.
Laat ik beginnen, nou ja, om mijn belangrijkste punten van kritiek naar voren te brengen. Het grootste probleem dat ik met 'Primitive' heb, is dat het allemaal zo voorspelbaar klinkt. Als je alle eerdere albums van The (Night) Watch hebt gehoord, dan weet je precies hoe deze laatste in elkaar steekt. Men borduurt zonder mankeren voort op het bekende recept. Er staan best goede composities op. Met name het langste nummer 'Two Paces in the Rear' en de fraaie afsluiter 'Soaring on' vind ik de moeite waard, maar echt spannend wordt het voor de insiders nooit.
Verder heb ik wat moeite met de rol van toetsenist Fabio Mancini. Dit is overigens al de vierde keyboardspeler van de groep, die nu dus zijn vierde cd uit heeft gebracht. Heel bijzonder natuurlijk voor een symfoband, maar dat is niet zo zeer wat me stoort. Het gaat er vooral om dat deze Fabio Mancini zo'n overheersende rol speelt. Ik kan in het algemeen heel erg genieten van het overvloedig gebruik van mellotron en Hammond, maar ik heb nu sterk de indruk dat de rest van de muzikanten zich behoorlijk heeft laten ondersneeuwen. Vooral gitarist Ettore Salati komt maar zelden los. Zonde, want op 'Vacuum' was hij veelbelovend bezig. Drummer Roberto Leoni en bassist Marco Schembri spelen braaf hun partijtje mee, maar nergens klinken ze echt geïnspireerd. Dat is zanger, leider, componist en constante factor in de geschiedenis van de band, Simone Rossetti wel. De man heeft een stem die erg veel lijkt op die van Peter Gabriel, al wen ik maar nooit aan die 'bijzondere' uitspraak van hem. Maar hij brengt het met volle overtuiging, dat moet worden gezegd.
Wat verder opvalt is dat Simone Rossetti de kunst van het schrijven van een spannend intro niet (meer) lijkt te beheersen. De heren van Yes vond ik daar altijd meesters in. Denk bijvoorbeeld aan 'Heart of the Sunrise', 'Yours is no Disgrace', 'Roundabout' of 'Perpetual Change'. Op 'Primitive' begint in zes van de zeven nummers al binnen tien seconden de zang! Ook wordt er nooit eens echt naar een imposante climax in een song toegewerkt. Wellicht een mooie opdracht voor een volgende schijf.
Voor de ware fan zal 'Primitive' ongetwijfeld een schot in de roos zijn. En ook voor mensen die het eerdere werk van The Watch nog niet kennen en die wel houden van het 'oude' Genesis-geluid, zou dit best wel eens een prettig plaatje kunnen zijn. Ik ben er namelijk vrij zeker van dat ik veel positiever op dit album zou hebben gereageerd als ik de voorgaande cd's van de groep niet had gehoord. Maar ja, dat is nu eenmaal niet het geval. En toch houd ik The Watch in de gaten en hoop ik dat onze Italiaanse vrienden volgende keer een blik verrassingen open durven trekken. Als het dan maar geen nieuwe 'Abacab' wordt ... Arjan Bom (06-2007)

Bezetting:
Simone Rossetti - vocals, Moog, mellotron, Solina synth, flute
Ettore Salati - electric, acoustic and 12-string guitars, bass pedals
Roberto Leoni - drums and percussion
Marco Schembri - bass guitars, electric and acoustic guitars
Fabio Mancini - organs, pianos, synth, mellotron

Discografie:
Twilight (als The Night Watch) (1997)
Ghost (2001)
Vacuum (2004)
Primitive (2007)