ProgLog AFTERglow

Jade Warrior – Way of the Sun (1978)

Label: Eclectic Discs
Bandsite: www.radagast.org/jade-warrior
Duur: 41:27
Reviewer: JoJo
Waardering:
(uit max. 5 JoJo's)

Jade Warrior was actief in de jaren zeventig en bestond uit het centrale duo Jon Field en de inmiddels overleden Tony Duhig. Actief in de marge. Nu bleek de marge van die periode regelmatig een plek te zijn waar goede tot uitstekende progressieve en symfonische bands zich ophielden maar ook het duistere hol waar mindere bands zich gelukkig schuilhielden. Jade Warrior beschouw ik op basis van dit album als een marginaal twijfelgeval: te goed voor het hol, te matig voor de bovenwereld. De hernieuwde belangstelling voor deze band is zeer waarschijnlijk terug te voeren op de overigens mooi vormgegeven heruitgaven van de vier albums die bij Eclectic uitkwamen. Ik begrijp echter absoluut de goede tot lovende recensies van hun albums niet die ik de afgelopen tijd zo her en der in bladen en op sites las.
‘Way of the Sun’ wordt allerwegen beschouwd als het meest symfonische wapenfeit van Jade Warrior. Op de voorgaande albums sloeg de balans meer door naar rock, met een snuifje symfo en een grote wolk ‘latin’. Hier worden de negen instrumentale tracks, die grotendeels in elkaar overlopen, inderdaad ruimhartig voorzien van wijdlopende symfonische arrangementen die suggereren dat er een groot orkest aan te pas is gekomen. Die arrangementen getuigen naar mijn mening van een Mantovani-achtige gladheid en voorspelbaarheid. Voor de jonge lezertjes: Mantovani was de André Rieu van een aantal decennia terug die elk op klassiek lijkend akkoord gladstreek tot muzakpap die zo lekker wegslurpte in liften, restaurants en supermarkten. Zo erg is het niet op ‘Way of the Sun’ maar het komt op een significant aantal momenten op dit album verdacht veel in de buurt. Gapen is het gevolg maar ook lichte irritatie.
Gladde lammetjespap had vroeger mijn voorkeur. Als er brokken in hingen dan haakte ik als kind af. Gelukkig bevat de gladde pap van Jade Warrior zo af en toe wèl brokken want dat zijn de fragmenten die boven het maaiveld uit komen. Zo zijn de passages waarin de band up-tempo en wat harder speelt, zoals in het titelnummer, relatieve hoogtepunten. Daar laat de band horen hoe goed zij eigenlijk kan spelen en dat men ook compositorisch meer in huis heeft. Aan de andere kant vormt de up-tempo track ‘Carnival’ daarvan weer een matig voorbeeld want daar denk ik te maken te hebben met een slecht gelukte parodie op Santana.
De muziek op ‘Way of the Sun’ kan worden omschreven als cinematografisch en beeldend. Dat is ook een kwaliteit en die kwaliteit dicht ik Duhig en Field zeker toe. “Painting musical pictures”, zoals de hoestekst terecht stelt. Jammer dat de gekozen verpakking zo glad, traag en voorspelbaar is.
JoJo (11-2006)

Bezetting:
Tony Duhig - guitars, percussion
Jon Field - percussion, flutes
Graham Morgan - drums
Bill Smith - bass
Skalia Kanga - harp
Gowan Turnbull - saxophone
Dick Cuthell - flugel horn

Discografie:
Jade Warrior (1971)
Released (1972)
Last Autumn's Dream (1972)
Floating World (1974)
Waves (1975)
Kites (1976)
Way of the Sun (1978)
Horizon (1984)
At Peace (1989)
Breathing the Storm (1992)
Distant Echoes (1993)
Elements (1995)
Eclipse (1998)
Fifth Element (1998)