JOHN CALE - No Mercy (2024)
Hoezo oude man ...
... weliswaar bijna 83 jaar, maar staat nog midden in het leven en komt dus ook gewoon met een nieuw album, bijgestaan door jonggedienden als Animal Collective, Weyes Blood, Sylvan Esso en Dev Hynes: John Cale dus. Die natuurlijk lid was van The Velvet Underground, samenwerkte met o.a. Patty Smith, Lou Reed en Brian Eno en die een lijst met geweldige albums op zijn naam heeft staan waarbij 'Fear' (1974) en 'Slow Dazzle' en 'Helen of Troy' (beide uit 1975) mijn absolute favorieten zijn.
En nu dus 'No Mercy', een mix van R&B, ambient en soms een vleugje rock, gedomineerd door keyboards, soundscapes en vreemde geluiden waar doorheen de karakteristieke, donkere stem van Cale is gevlochten. Verwacht niet al te veel warmte, Cale is altijd al kritisch geweest op menselijke verhoudingen, op relaties en op de stand van de wereld. Ook hier. Wat te denken, indachtig geopolitieke discussies over de Noord- en de Zuidpool, van een tekst als "Who is the legal owner of ice?' (in 'The Legal Status of Ice'). En dan is er ook nog een huiveringwekkende track als 'Story of Blood'. En ik geef toe een titel als 'Marilyn Monroe's Legs' klinkt gedateerd maar de muziek is dat allerminst en je zal er maar aan moeten denken aan die benen. Godfried Bomans - ook een echo uit vroeger tijden - zei ooit over de benen van Marlene Dietrich "had mijn vrouw maar één zo'n been". Dus ja, ook vervlogen vrouwenbenen blijven blijkbaar tot de verbeelding spreken.
John Cale heeft op zijn oude dag een album uitgebracht dat er mag zijn en eigentijds klinkt. Ik hoop niet dat 'No Mercy' zijn zwanenzang is want volgens mij zit er nog veel meer inspiratie in zijn mars. Harry de Vries (wat een week 02)