Monomyth (Hedon, Zwolle)

AFTERglow
-medewerker Henk Vermeulen toog vrijdag 7 oktober jl. naar zaal Hedon in Zwolle om een concert van de psychedelische rockband Monomyth bij te wonen. 

Hij had het leesbaar naar zijn zin. 

(uit 5 JoJo's) 
 

Ze maken geen vernieuwende muziek, het Haagse rockcollectief Monomyth. Maar wat een feest om er live getuige van te zijn! Krautrock, psychedelische rock en spacerock geïnspireerd door grootheden uit de jaren '60 en '70 zoals Can, Amon Düül, Pink Floyd en Hawkwind. Bands waar de leden van Monomyth goed naar geluisterd hebben. 
Vrijdagavond in de sfeervolle, knusse kleine zaal van Hedon te Zwolle. De band speelde tweeënhalf uur een uitgebreide compilatie van de trilogie die in 2013 met het titelloze debuut begon en via 'Further' (2015) dit jaar met het geweldige 'Exo' zijn hoogtepunt bereikte. Monomyth, bestaande uit twee keyboardspelers, een gitarist, drummer en bassist, produceerde met tomeloze energie opzwepende, naar geweldige climaxen toegroeiende klanken. Het begin was reeds bijzonder omdat op subtiele wijze de ruim een kwartier voor aanvang van het concert uit de speakers knallende 'noise' simultaan en geleidelijk aan door de band werd vervangen door met hun instrumenten gecreëerde klanken. Waardoor het publiek zich plotseling in de intro van 'Vanderwaalsekrachten', de ouverture van het concert, bevond.
Daarna
ontspon zich een hypnotiserende, bij vlagen hallucinerende psychedelische treinreis. Tijdens die reis was voortdurend het gebonk van de rails te horen, veroorzaakt door de trage, zware en rollende baslijnen en het erbij aanhakend ritmisch gebeuk van de drummer. Werd dat dan niet al te monotoon, hoor ik u denken? Neen, in het geheel niet! De spanning bleef voortdurend voelbaar doordat de monotone ritmiek telkens werd verrijkt
met psychedelische geluidseffecten en met knappe, soms duidelijk aangekondigde en dan plotseling weer onverwachte overgangen van en naar de verschillende uitgesponnen melodieën. Zodoende bleef het publiek op het puntje van de denkbeeldige stoel zitten (het was, zoals het bij deze muziek hoort, een staconcert). Die melodieën kwamen tot stand door een vijftal knap op elkaar ingespeelde muzikanten die een prachtige mix van emotie opwekkende klanken wisten te produceren waarin bij vlagen eer werd betoond aan genoemde bands. Zelfs de minimal musictonen van Philip Glass leken van de partij.
We mogen trots zijn dat er in ons land nog jonge muzikanten zijn die de verworvenheden uit
de jaren '60 en '70 in stand willen houden. En op een wijze die niet onderdoet voor collega's zoals het briljante Electric Moon uit Duitsland. De vraag is echter of de band met louter instrumentale klanken de euforie van het publiek ook in de toekomst weet vast te houden. Wellicht is er vocale versterking nodig om het 'verlatingsrisico' te beperken. In elk geval schijnt er in februari 2017 een livealbum op de markt te komen waardoor de huidige bezwerende klanken van Monomyth in elk geval voor de eeuwigheid zijn vastgelegd. Ik kijk er naar uit! Henk Vermeulen (10-2016)