ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

DAVID GILMOUR - Rattle That Lock (2015)

Het is niet eerlijk ...

... om solowerk van David Gilmour te vergelijken met Pink Floyd. We zijn decennia verder, de tijd heeft ook voor Gilmour niet stilgestaan, hij is artistiek onafhankelijk en kan doen wat hij wil met andere muzikanten (o.a. Manzanera, DiStanislao, Pratt) en een andere tekstschrijver (Polly Samson, al schreef zij ook voor 'The Division Bell'). In de vergelijking met Floyd zou hij het dus altijd afleggen.
Als ik 'Rattle That Lock' echter vergelijk met Gilmour's solowerk vind ik het, samen met zijn debuut, zijn beste album.Sterke songs zoals de aanstekelijke titeltrack gebaseerd op een jingle op Franse stations, het intrigerende 'Faces of Stone', het emotionele naar Richard Wright verwijzende 'A Boat Lies Waiting' (gezien Wrights liefde voor boten en zijn dood een prachtige titel), het krachtige 'In Any Tongue' en 'Today', smaakvol gelardeerd met drie instrumenale tracks '5 A.M.', 'Beauty' en 'And Then ...'. Het jazzy 'The Girl in the Yellow Dress' is niet slecht maar valt uit de toon.
En dan die stem, die mooi schuurt, een imponerende produktie, zijn meesterlijke gitaarwerk en het geweldige artwork van Hipgnosis, een mooie doos met een plectrum, een kaart, poster en mooie boekjes. De DVD bevat 'Barn Jams' met o.a. Wright, filmpjes, interviews, 'the making of', alternatieve mixen en een 5.1 uitgave.
Resumerend. De vergelijking met Floyd zou zoals gezegd oneerlijk zijn. Als soloalbum echter een van zijn beste. En als ik stiekem dan toch met een schuin oog naar het verleden kijk: dichter bij Floyd dan via soloprodukties zullen we nooit meer komen. Wellicht binnenkort ook van Roger Waters. Harry de Vries (wat een week 35)