Wat een week ... CD

FAITH NO MORE - Sol Invictus (2015)

De relatieve gekte ...

... is nog steeds aanwezig bij Faith No More. Een aantal jaren therapeutische afwezigheid van het studiotoneel -  althans als band; de leden en vooral zanger Mike Patton waren druk met andere projecten - heeft de gekte niet opgelost. Dan zou Faith No More Faith No More niet meer zijn.
Het absolute hoogtepunt in hun catalogus is 'Album of the Year' (1997) waarop niets lijkt wat het is. De luisteraar op het verkeerde been zetten gebeurt gelukkig nog geregeld op het uitstekende 'Sol Invictus'. Denk je net dat ze normaal zijn geworden en reguliere progressieve muziek maken, slaat opeens zoals in 'Rise of the Fall' en in 'Motherfucker' de waanzin weer toe. En wat een sterke tracks zijn het titelnummer, met een aanstekelijk pianothema, en 'Superhero'.
Faith No More is weer overtuigend terug aan het front. Met absurditeit en boosheid over het leven. Zoals Patton ooit zei "it's angry in a random, chaotic, healthy way. Like the guy who goes into a building, shoots a bunch of holes in the wall and then leaves. He didn't kill anybody". Niet alleen weergegeven in de muziek maar ook in de bizarre hoes. Welkom terug! Harry de Vries (wat een week 33)