Wat een week ... CD

FAELWA - Farewell Sun (2009)

Veelbelovend Nederlands duo ...

... bestaande uit Mark Kwint (guitar, bass, bouzouki, vocals) en Jasper Strik (piano, mellotron, whispers), aangevuld met Mirna's Flings Arjen Hoekstra op drums. 'Farewell Sun' is hun eerste release en is een 'EP' met vier tracks.
Faelwa beweegt zich in de hoek van de melancholische en donkere, door de bijbehorende jaargetijden gekleurde, progressieve muziek waarin folkinvloeden zijn verwerkt. De grote lijn van de composities wordt met name getekend door het pianospel van Strik. Het geheel klinkt warm, vol en is beeldend. Zo zie ik de wilgen buigen aan de rand van het weiland luisterend naar het met een prachtige titel getooide 'Wilgenwind'. Ik moet zo af en toe ook denken aan de Scandinavische band White Willow (let op hun naam!) die een soortgelijke sfeer weet neer te zetten, al gaat dat bij hen gepaard met wat meer elektronisch geweld. Faelwa is ingetogener, luister maar eens naar de subtiele mellotronstreepjes die her en der worden neergezet.
Het is het nog niet helemaal wat Faelwa laat horen, het is voor mijn gevoel nog niet af, maar het is veelbelovend en heeft ontegenzeggenlijk potentie. De prachtige thema's verdienen dan ook een nadere uitwerking tot volwas- sen composities. Maken die volwaardige CD! Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 37)

Wat een week ... CD

CARAVAN - Cunning Stunts (1975)

Wij hadden ooit onze eigen Haagse popscene ...

... en in Engeland had men de Canterbury-scene. Jongens uit dezelfde stad en streek die met elkaar opgroeien, de muziek ontdekken, bandjes vormen, elkaar tot grote hoogten inspireren, uiteen gaan, om elkaar terug te vinden in nieuwe combinaties. Op Proglog Afterglow heeft u al veel kunnen lezen over de Canterbury-scene, dat de lokaliteit ontsteeg en een subgenre in de progressieve rock is gaan vormen.
Caravan neemt een prominente plaats in binnen deze stroming. Eind zestiger jaren begonnen met een mix van eigenzinnige rock, jazz en psychedelica, later enigzins vercommercialiseerd. 'Cunning Stunts' bevindt zich op de breuklijn. Door sommigen verfoeid, want té soft en toegankelijk, door anderen gezien als het laatste goede werk dat de groep heeft uitge- bracht.
De diversiteit is groot: een popgeoriënteerde A-kant, met daarop de pittige single 'Stuck in a Hole', en een uitgesponnen georkestreerd werk op de B-kant: 'The Dabsong Conshirtoe'. Smaakvolle instrumentaties, key- boardsoli met zachte aangename sounds. Het wringt nergens en dat maakt het voor enkele Caravan-fans van het eerste uur waarschijnlijk een te weinig spannend album. Veelzeggend is het feit dat ikzelf de elpee nooit in mijn bezit heb gehad, maar enkele hoofdmelodieën toch terugvond in mijn geheugen. Peter Swart (wat een week 36)

Wat een week ... CD

JEAN-LUC PONTY - King Kong (1969)

Bewerking van één van Zappa's meesterwerken ...

... vond al plaats net na de release van het album 'Uncle Meat', waarop de track 'King Kong' is te vinden, in 1969. En wel door Jean-Luc Ponty die toen al zag, of beter gezegd hoorde, dat Zappa een sublieme componist was. Er zouden er na Ponty nog velen volgen die de waarde van het werk van de meester inzagen. Tot op de dag van vandaag.
Ponty, die in de loop der tijd steeds meer de kant van de jazz-rock en gladde jazz is opgegaan, verkeerde eind jaren '60 in de nabijheid van Zappa en dook o.a. ook nog op tijdens de 'Hot Rats'-sessies in 1970. Zijn spel op de elektrische viool is karakteristiek en onnavolgbaar en bleek wonderwel uitstekend te passen bij de weirde en complexe stukken van Zappa. Ondersteund door Zappaianen als Ian Underwood en George Duke en de legendarische drummer John Guerin gaf hij bestaande composities zoals 'King Kong', 'The Idiot Bastard Son' en 'Twenty Small Cigars' een twist en daarmee een extra dimensie. Verder klinkt het per saldo gewoon als Zappa. De meester zelf toont op zijn beurt zijn waardering voor Ponty door een gitaarpartij te spelen in het absurde en met een hilarische titel getooide 'How Would You Like To Have A Head like That'.
'King Kong' door Ponty is voor iedere Zappa liefhebber een must. Klasse- muziek en de ikonische hoes deed de rest. Mocht u de LP bezitten wees er dan zuinig op want die is een 'vermogen' waard. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 35)

Wat een week ... CD

THE PSYCHEDELIC ENSEMBLE - The Art of ... (2009)

Een geheimzinnige muzikant ...

... gaat schuil achter The Psychedelic Ensemble. Hij, dat is wel zeker, heeft ervoor gekozen anoniem te blijven om niet direct geconfronteerd te worden met zijn successen in de jaren '70. Is het toch Alan Parsons? Er wordt hier op de redactie ook gedacht aan Andy Ward, ex-Camel, die multi-instrumentalist is geworden en bovendien allerlei psychische problemen heeft gekend. En daar gaat 'The Art of Madness' immers over. Of is het Gordon Giltrap die naast alle folk-albums teruggrijpt naar zijn 'Fear of the Dark'-periode? Het mannetje op de hoes lijkt immers ook op het mannetje van Giltrap's 'Perilious Journey'. Het zou allemaal kunnen want deze invloe- den, naast Floyd, zijn op 'The Art of Madness' present. Per saldo is er sprake van traditionele symfonische rock.
Het werk is voer voor psychologen, en daar hebben we er drie van bij ProgLog AFTERglow, omdat de tracks de verschillende manifestaties van gekte zoals psychoses proberen te verbeelden en daar slaagt onze onbekende erg goed in. Luister maar eens naar de wanhoop in 'Despair' en naar het huiveringwekkende 'Breakdown'. Maar er is ook weer hoop en een nieuw begin in het prachtige 'Revelation-Epilogue'.
Een psychiater stelt op het album "creativiteit en artistieke productie zijn bijna een symptoom van psychische ziekten”. Zodat je daar ook positief tegenaan kan kijken. De hoofdpersoon op het album ondervindt immers geen hinder van de gekte maar het manifesteert zich juist als ongekende creativiteit. Ik moest toch even denken aan onder anderen Syd Barrett, Brian Wilson en Peter Green. Prachtig album. Op naar nieuweling 'The Myth of Dying' die onze 'muzikant zonder naam' deze maand heeft uitgebracht. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 35)

Wat een week ... CD

DEAR MR TIME - Grandfather (1970/2010)

Teleurgesteld in de muziekindustrie ...

... dat komt vaak voor, ook in de rijke prog- en symfohistorie. Om na een enkel album van het toneel te verdwijnen. Fields is een voorbeeld en Spring maar ook Dear Mr Time behoort tot de onfortuinlijken. Bij deze band was het nog erger: namen een album op, het album werd in duizendvoud geperst maar een wisseling in het management van de platenmaatschappij zorgde ervoor dat de LP nooit in de platenbakken terecht kwam. Achterovergedrukte exemplaren deden echter wel de ronde maar tegen woekerprijzen. Daar word je inderdaad niet vrolijk van en de band droop een illusie armer af en er werd niets meer van ze vernomen. Tot voor kort, met deze terechte heruitgave.
Het ook nu nog in een huisvlijthoes gestoken 'Grandfather' laat een uitstekende band horen die zich beweegt in het King Crimson-idioom van die tijd maar ook The Moody Blues en Barclay James Harvest steken de kop op. Het schitterende 'Birth-The Beginning' is zo weggelopen van 'In the Court of the Crimson King' en zanger Baker klinkt als Greg Lake. Er is veel afwisseling: van het rustige, ingetogen 'Your's Claudia' naar het strak- ke door saxofoon gedominieerde 'Out of Time' naar het symfonische 'Pre- lude to Your Country Need You?'
Kortom er valt veel te genieten op dit verloren gewaande album en het is veertig jaar na dato een waardig eerherstel voor een band die meer succes had verdiend en in het kielzog van genoemde bands met gemak mee had kunnen komen. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 34)